Piotr Gadzinowski: Jak zabłysnąć w mediach

[2013-01-07 11:01:34]

Młodzież lewicowa płci obojga często mnie pyta: „Co zrobić, by odtworzyć w naszym kraju lewicowe dziennikarstwo?”. Zwykle pytanie to pada w czasie powracających, pełnych gorzkich żali, debat pod hasłem „Dlaczego lewica nie może przebić się w mediach?”.

Moim zdaniem odpowiedzi na te pytania może być wiele.

Lewica jest leniwa, zadufana w sobie i obłudna – to jedna z odpowiedzi na zadane we wstępie pytania. Kiedy lewica była u władzy, posłusznie przyjęła werdykt publicystów „Gazety Wyborczej”, że SLD mniej wolno, i radowała się z każdej drobnej pochwały zamieszczonej na łamach GW. Jeszcze bardziej zadowalała się ówczesnym lizusostwem mediów komercyjnych, zwłaszcza telewizji TVN i Polsat. Nie wykorzystała czasu, kiedy miała wpływ na media publiczne, czyli TVP i Polskie Radio. Kierowała tam przede wszystkim menedżerów, specjalistów od zarządzania mediami. Nie stworzyła silnego lewicowego środowiska dziennikarskiego, które może produkować lewicowe programy. Nie wykreowała gwiazd lewicowej publicystyki, przysłowiowego „lewicowego Pospieszalskiego”. Tak jak to uczynił PiS. W efekcie w czasie koalicyjnego zarządzania mediami publicznymi menedżerowie oddelegowani przez lewicę pracowicie dbali o dobrą kondycję finansową mediów publicznych, aby prawicowi publicyści mogli propagować swoje poglądy za bardzo przyzwoite honoraria. Kiedy lewica straciła władzę, media komercyjne przestały ją kochać. A zdominowane przez prawicowców media publiczne nadal opluskwiały wszystko, co lewicowe, dzięki warunkom, jakie im stworzyli nadani przez lewicę spece od marketingu i zarządzania.

Być może lewica nie może się przebić w mediach, bo w Polsce parlamentarna lewica nie mówiła lewicowym, lecz przede wszystkim pragmatycznym językiem. Jak słusznie zauważył Michał Syska, postkomunistyczna SdRP, a potem SLD na przełomie wieków akcentowały przede wszystkim swoją propaństwowość, pro-NATO-wskość, pro-Unio-Europejskość, a dopiero potem lewicowość. Zwłaszcza, że ówczesną polityczną poprawnością był Balcerowiczowski neoliberalizm, skompromitowany obecnie przez kryzys finansowy. Wtedy każdą lewicowość w gospodarce ogłupiałe media traktowały jak wezwanie do recydywy bolszewizmu. A lewica wejść w debatę nie chciała. Skoro parlamentarna lewica nie mówiła lewicowym językiem, tylko podobnie jak wszyscy inni, to po co taką lewicę zapraszać do mediów? Media preferują tych, którzy mają określone, wręcz wyraziste poglądy. No i coś do powiedzenia. Chórzyści nie są preferowani. Dodatkowo lewica zaakceptowała stopniową marginalizację i likwidację swojej lewicowej gazety „Trybuna”. Rolę dziennikarskiego głosu lewicy zaczęli pełnić publicyści „Gazety Wyborczej”.

To nieprawda, że politycy lewicy nie mogą się przebić w mediach. Codziennie możemy usłyszeć: Millera, Kalisza, Czarzastego, Gawkowskiego, Jońskiego. W weekendy Olejniczaka, Iwińskiego, czasem Senyszyn, Balta. Warunek jest jeden. Trzeba mieć coś interesującego do powiedzenia i mówić wyrazistym, lewicowym językiem. Problem nie w tym, że się lewica nie przebija, tylko w tym, że jest za mała jej reprezentacja. A kobiet jak na lekarstwo.

Aby mieć coś do powiedzenia, trzeba, jak pisał Lenin – ulubiony autor ministra Gowina – „czytać, czytać, czytać”. Najlepiej autorów lewicowych. Najlepiej w mediach lewicowych. Aby coś sensownego zgrabnie powiedzieć, warto „pisać, pisać, pisać”. Bo pisanie porządkuje myśli. Aby pisać sensownie i użytecznie, trzeba media lewicowe wspierać. Nie tylko dobrym słowem, co często słyszę na lewicy, ale też finansowo. Co rzadko dostrzegam.

Paradoksalnie ludzie lewicy podkreślają swój materialistyczny światopogląd, a w praktyce życiowej uważają, że media w Polsce żywią się tradycyjnym „Bóg zapłać”. Nie trafia do nich, że kupowanie lewicowych książek, pism, wspieranie finansowe stron internetowych to pożyteczna, pozytywistyczna praca na rzecz wzbogacania zbiorowej mądrości lewicy. Bez wsparcia finansowego myśl lewicowa będzie uboższa.

I jeśli dziś nie odpowiemy na postawione na wstępie pytania, to niebawem znów będziemy mogli usłyszeć: „Dlaczego lewica nie przebija się w mediach, co uczynić, by odtworzyć w naszym kraju lewicowe dziennikarstwo?”.

Piotr Gadzinowski

Tekst pochodzi z gazety "Socjaldemokraci".

lewica.pl w telefonie

Czytaj nasze teksty za pośrednictwem aplikacji LewicaPL dla Androida:

blogi - ostatnie wpisy

co? gdzie? kiedy?

Czy jest lewica w Polsce ?: Wrocław, ul. Bogusławskiego 41; 29 października (niedziela), godz. 17.00
DZIEŃ SPOTKAŃ Z OKAZJI 100. ROCZNICY REWOLUCJI PAŹDZIERNIKOWEJ: Warszawa, ul. Długa, 29, I piętro, sala 115; 4 listopada (sobota), godz. 15.00 - 19.00
Konferencja "Żydzi a rewolucja październikowa": Warszawa, Instytut Historyczny UW, Sala Kolumnowa (parter); 19 października, godz. 11.15-19.00
Gender Studies IBL PAN - rekrutacja: Warszawa, ul. Nowy Świat 72; do 20.10.2017
Szukam muzyków, realizatorów dźwięku do wspólnego projektu.: wszędzie; zawsze
Najnowszy numer "Dalej! pismo socjalistyczne": www.dalej.org; wiosna-lato 2017
Petycja o opodatkowaniu księży
Nowy Lewicowy Vlog: Warszawa
Zapraszamy do współpracy: Polska; cały czas
"Czerwony katechizm" - F. Czacki

Więcej ogłoszeń...

kalendarium

21 października:

1902 - USA: Zakończył się 5-miesięczny strajk górników zrzeszonych w United Mine Workers.

1918 - Po opuszczeniu więzienia Karol Liebknecht stanął na czele Związku Spartakusa.

1920 - W Czechosłowacji ukazał się pierwszy numer dziennika "Rudé Právo", centralnego organu KPCz.

1934 - Rada Naczelna PPS warunkowo uznała możliwość współpracy z KPP.

1941 - W Londynie zmarł Herman Lieberman, polityk PPS, skazany w procesie brzeskim, minister sprawiedliwości w rządzie Wł. Sikorskiego.

1945 - Wybory we Francji: kobiety po raz pierwszy głosują; zwycięstwo wyborcze komunistów (26 proc. głosów).

1956 - Władysław Gomułka został I sekretarzem KC PZPR i rozpoczął cześciową reformę systemu.

1961 - W Belmont w Stanach Zjednoczonych zmarł Karl Korsch, wybitny filozof marksistowski, działacz ruchu robotniczego, atakował zarówno leninizm jak i centryzm i rewizjonizm.

1967 - Sto tysięcy demonstrantów protestowało w Waszyngtonie przeciwko wojnie w Wietnamie; doszło do starć z wojskiem.

1969 - Socjaldemokrata Willy Brandt został wybrany na kanclerza RFN.

1998 - Socjaldemokrata Massimo D'Alema został premierem Włoch.

Lewica.pl na Facebooku

Łukasz Dąbrowiecki: Kościuszko, Pierwszy Polak

Angelina Kussy: Dziś Barcelona, jutro Warszawa

Piotr Ciszewski: Jak IPN manipuluje historią

Jerzy Szygiel: Katalonia - niemożliwa niepodległość