System pomocy społecznej w Polsce i na świecie nie jest neutralny. Od lat działa w sposób, który wspiera tylko tych, którzy wpisują się w tradycyjny...
Ekwador, kraj o niezwykłym bogactwie przyrodniczym, ale równie dramatycznej historii politycznej – od krwawych zamachów stanu w XX wieku, przez...
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Karierę polityczną rozpoczął w 1950 roku, keidy został niespodziewanie mianowany laburzystowskim kandydatem na wybory uzupełniające w okręgu Bristol South East. Wybory te wygrał i zasiadł w Izbie Gmin. W latach 1951-1954 był jej najmłodszym członkiem (Baby of the House). Po śmierci ojca w 1960 r.odziedziczył tytuł parowski i zasiadł w Izbie Lordów, tracąc miejsce w Izbie Gmin. Nie pogodził się z tym i wystartował w wyborach uzupełniających w 1961 roku. Wygrał je, ale sąd wyborczy pozbawił go prawa do zasiadania w niższej izbie.
Benn nadal działał na rzecz swojego powrotu do Izby Gmin. Konserwatywny rząd Harolda Macmillana przyjął w końcu The Peerage Act 1963, który zezwalał na zrzeczenie się tytułu parowskiego, co uprawniało para do zasiadania w Izbie Gmin. Benn był pierwszy parem, który skorzystał z przepisów tej ustawy i zrezygnował z tytułu wicehrabiego. Wygrał wybory uzupełniające 20 sierpnia 1963 roku i ponownie zasiadł w Izbie Gmin.
Po wyborczym zwycięstwie Partii Pracy w 1964 roku Benn objął urząd poczmistrza generalnego. W 1966 roku został ministrem technologii i na tym stanowisku pozostał do wyborczej porażki laburzystów w 1970 roku. Po powrocie Partii Pracy do władzy w 1974 roku Benn został ministrem przemysłu, a w 1975 roku został przesunięty do ministerstwa energii.
W 1976 roku ze stanowiska lidera Partii Pracy zrezygnował Harold Wilson. Benn wystartował w wyborach i przeszedł do następnej tury, ale ostatecznie zrezygnował z ubiegania się o stanowisko.
Jeszcze jako minister Benn zbliżył się do lewego skrzydła Partii Pracy. Na pierwszej powyborczej konferencji Partii Pracy w 1980 roku postulował wystąpienie Wielkiej Brytanii z EWG oraz likwidację Izby Lordów. W 1981 roku wystartował w wyborach na wiceprzewodniczącego partii, ale minimalnie przegrał z dotychczasowym wiceprzewodniczącym Denisem Healeyem.
W 1982 roku Benn sprzeciwił się wysłaniu wojsk brytyjskich na Falklandy, postulując rozwiązanie konfliktu na forum ONZ.
Benn poparł strajk górników w latach 1984-1985. Podczas I wojny w Zatoce Perskiej był aktywnym działaczem ruchu antywojennego. Odwiedził Bagdad, gdzie namawiał Saddama Husajna do wypuszczenia jeńców. Był jednym z nielicznych deputowanych, którzy sprzeciwiali się interwencji NATO w Kosowie. W 1991 roku zgłosił projekt Commonwealth of Britain Bill, który zakładał zniesienie monarchii i wprowadzenie republiki oraz napisanie konstytucji. Projekt nigdy nie doczekał się drugiego czytania.
W 2001 roku Benn zrezygnował z miejsca w Izbie Gmin, ale pozostał aktywnym politykiem. W 2003 roku sprzeciwiał się wojnie w Iraku. W lutym 2004 roku został przewodniczącym Koalicji Stop Wojnie.
Fot. Wikimedia Commons
