Oświadczenie organizacji Jewish Voice for Labour - JVL
Gdy Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych, António Guterres, powiedział, że...
W 100. rocznicę krwawych wydarzeń w Krakowie przypominamy tekst Piotra Ciszewskiego z 2009 roku.
Historia Drugiej Rzeczypospolitej to obecnie...
Najgorzej zazwyczaj mają ci, którzy nie chcą się poddać dwuwartościowej zasadzie. Nie popierasz polityki Izraela, więc jesteś antysemitą, nie...
Mijają trzy tygodnie, odkąd Hamas przeprowadził terrorystyczne ataki, zabijając ponad 1400 obywateli Izraela, w tym dzieci i osoby starsze. Izrael w...
B. Gajdzik, A. Janociński, A. Magiera: Jak się zakłada związek w instytucji kultury?
Tomasz Kozak: Na pohybel wielonarodowym wampirom. Jakiej popkultury potrzebuje lewica
Przemysław Prekiel: Inna Warszawa
Michał Kasprzak: "Zielona granica" - oczernia czy wybiela?
Łukasz Ostrowski: Wymazywanie walki klas
Bożena Keff: Żadnych pocieszeń, na żaden temat
W kampanii wyborczej Petro prezentował zdecydowanie lewicowy i prosocjalny program, obiecując skończyć ze społecznymi nierównościami za sprawą głębokich reform, obejmujących m.in. redystrybucję dochodów poprzez większe opodatkowanie dużych koncernów.
Obiecywał także reformę emerytalną, wprowadzenie bezpłatnej edukacji na poziomie uniwersytetów, a także usprawnienie walki z kartelami narkotykowymi i innymi zorganizowanymi grupami przestępczymi.
Zapowiedział ponadto zakaz realizacji nowych inwestycji naftowych, choć nie dotyczyłby on żadnych umów już zawartych. Ten ostatni punkt wzbudził największe kontrowersje. Kolumbia jest obok Wenezueli jednym z największych producentów i eksporterów ropy naftowej w Ameryce Południowej.
Te propozycje przekonały do Petro ponad połowę wyborców, którzy już dwa razy jego kandydaturę odrzucali. Lewicowy polityk wygrał bowiem wybory prezydenckie dopiero za swoim trzecim podejściem.
Wcześniej przeszkadzała mu w tym jego przeszłość. Zanim został politykiem, był jednym z ważnych członków skrajnie lewicowej partyzantki Ruch 19 Kwietnia (M-19), która przez 15 lat – między 1974 a 1989 r. – prowadziła wojnę z rządem.
W 1990 r. - na długo zanim zrobiła to liczniejsza lewicowa partyzantka FARC - M-19 zawarła z rządem porozumienie pokojowe, przekształcając się w legalnie działającą partię. Jednak długo zajmowała ona na scenie politycznej skrajne miejsce.
Dla wielu Kolumbijczyków lata wojny domowej z lewicowymi partyzantkami to bolesne wspomnienie. Przeciwnicy wyborczy Petro grali jego przeszłością podczas całej kampanii.
fot. Wikipedia Commons
