W peryferyjnym kraju nad Wisłą prawie nikt nie podejmuje istotnej dyskusji o przyczynach tego, że za progiem czai się mega-kryzys, przy którym Wielka...
Guy Scarpetta: Zbuntowany Jean-Luc Godard
Galopujący Major: Lewica z prawicą przeciwko Tokarczuk?
Jarosław Pietrzak: Smutna księżniczka z perłami w zupie
Radosław S. Czarnecki: Polska w sidłach Kościoła
Agnieszka Wiśniewska: Polska Okraski
Jarosław Pietrzak: Historia świata podąża złą stroną 
Tego samego dnia wieczorem premier Magdalena Andersson uznała porażkę w wyborach. Zapowiedziała, że złoży w czwartek dymisję. Dodała, że do czasu powołania nowego rządu pozostanie szefem gabinetu odchodzącego gabinetu i zapowiedziała, że stanie na czele socjaldemokratycznej opozycji. Podkreśliła, że w przypadku, gdy prawicowy blok nie osiągnie porozumienia, wszystkie siły polityczne - poza skrajną prawicą - będą miały otwarte drzwi do jej biura. Andersson dała w ten sposób do zrozumienia, że jeśli kandydatowi opozycji na premiera Ulfowi Kristerssonowi z Umiarkowanej Partii Koalicyjnej nie uda się sformować rządu, gotowa będzie stworzyć większość. Wówczas socjaldemokracja musiałaby przekonać do współpracy którąś z partii prawicowych.
Andersson wyraziła również niezadowolenie z powodu sukcesu antyimigranckich Szwedzkich Demokratów. Wielu obawia się, że będzie celem ataków. Podzielam ten pogląd - przyznała.
Andersson objęła funkcję szefowej rządu w listopadzie 2021 r., po rezygnacji Stefana Lofvena. Została pierwszą kobietą pełniącą funkcję premiera Szwecji. Jeszcze tego samego dnia podała się do dymisji, gdy odejście z rządu ogłosiła Partia Zielonych.
Kilka dni póżniej, w kolejnym głosowaniu, Andersson uzyskała najmniejsze wymagane poparcie – większość parlamentarzystów była „za” lub „wstrzymała się od głosu”.
fot. wch
