Jakoś 15 lat temu zakładaliśmy na Śląsku Ruch Radykalno-Postępowy. To było działanie totalnie pod prąd. Wkoło szalał odrodzony kapitalizm, lewica kojarzyła się tylko z PRL – i to raczej od złej strony, drobne grupki nowej lewicy były mikroskopijne i żarły się między sobą, młodzież była zakochana po uszy w Korwinie-Mikke, a podzielony ruch związkowy siedział w kieszeni partii politycznych. Jednym słowem było cholernie, ale to cholernie ciężko. Ale to był nasz okres burzy i naporu. Organizowaliśmy Guevariady – ściągające ludzi z całej Polski, na których łączyliśmy wykłady z dobrą zabawą (czasem zbyt dobrą...), nasze pierwszomajowe i antyfaszystowskie demonstracje gromadziły po kilkaset osób (a największa aż 3 tysiące – i my, młodzi lewacy, nie wiedzieliśmy co zrobić z tym tłumem), kserowaliśmy naszą gazetkę – „Barykadę” – w nakładzie 100 sztuk. Ale to była mikroskala, na marginesie marginesu.
15 lat później niewielu ludzi spośród tych, którzy tworzyli RRP, pozostało na barykadzie. Niektórzy musieli utrzymać rodzinę i wycofali się (co jest całkiem zrozumiałe), wciąż jednak sympatyzując z antysystemową lewicą, inni zostali przekupieni przez system, a jeszcze innym zupełnie odbiło i wybrali trzecią drogę w prawicowym sosie.
Ale jednak 15 lat później jest o niebo lepiej. Kiedyś do głowy by mi nie przyszło, że w Polsce będzie związek zawodowy, który potrafi bez układów pod stołem walczyć o prawa pracownicze, że partia deklarująca się jako wyraziście lewicowa będzie startować w wyborach, że będę redaktorem naczelnym lewicowego tygodnika, że większość Polaków będzie nienawidzić Balcerowicza, że powstanie profesjonalny portal lewicowy, że środowisko feministyczne nie będą się wstydzić lewicowości, że powstanie polska edycja mojego ulubionego „Le Monde Dipolomatique”, że na półkach księgarń zagoszczą lewicowe książki. Sporo się zmieniło. I to zdecydowanie na lepsze. Oczywiście, nie jest jeszcze tak jak byśmy chcieli, ale gdy przyjmiemy tą 15-letnią perspektywę czasową, to dopiero wtedy możemy zrozumieć, jak wiele udało się jednak zrobić.
Rzecz jasna w cholerę jeszcze przed nami roboty. Gdy jednak potrafimy spojrzeć ponad codzienne kłótnie, gdy na chwilę otrząśniemy się ze zwykłego, ludzkiego „zmęczenia materiału” i nieuniknionych frustracji, to spostrzeżemy, że mamy przynajmniej szansę na to, aby coś zdziałać na dużą skalę. A kto wie, może Polska okaże się tym najsłabszym ogniwem neoliberalnej Europy.
I tyle moich kombatanckich wynurzeń na początek. A teraz wracam do roboty. Czego i innym życzę.