Socjalizm z miłości, czyli liberałowie po piwie - Alternatywa Socjalistyczna

Socjalizm z miłości, czyli liberałowie po piwie
2008-11-04 19:18:38

Na falach Tok FM można natknąć się na audycję PIWO, czyli Program Informacyjny Wesoły Opiniotwórczy, który w każdym swym wydaniu mieści zazwyczaj tyle sensu, ile komunikuje swoim tytułem. Polega na tym, że prowadzący sprowadza do studia osoby, których nazwisko co najmniej raz pojawiło się w mediach i zachęca ich do plecenia trzy po trzy na tematy, o których „się mówi”. Ostatnio wzięto zatem na warsztat kryzys finansowy, a nawet – i to jest niesamowite – postawiono pytanie o alternatywę dla kapitalizmu. Ta zaś – jak domniemywali PIWOsze – zrodzi się w łonie alterglobalizmu. Prowadzący, Mikołaj Lizut, dopuścił się na antenie coming outu i wyznał, że był na jakimś zjeździe alterglobalistów, a nawet rozmawiał… (uwaga!) z trockistami! To, rzecz jasna, nie mogło zdjąć mnie szokiem, bo na podobnej imprezie również byłem, a z trockistami rozmawiam na co dzień. Jakież jednak było me zdziwienie, gdy pod laurkami dla alterglobalizmu zaczął podpisywać się Tomek Lipiński – dwadzieścia lat temu w zespole Tilt, dziś w zespole Tusk. Ten sam, który w kampanii śpiewał piosenki dla PO.

Potwierdziło to moje przypuszczenia zarówno co do emocjonalnej motywacji zwolenników „polityki miłości”, jak i natury polskiego liberalizmu. Pomijając postaci ze świata biznesu, jak np. Henryka Bochniarz, czy Jeremi Mordasewicz, twarze naszego rodzimego liberalizmu swoją ideologiczna tożsamość opierają na powtarzaniu haseł artykułowanych przez sympatycznych facetów w krawatach, mówiących łagodnym głosem. Ponieważ ostatnie dwie dekady upłynęły pod hasłem wolności, spontanicznie utożsamiali się z liberałami, węsząc homo sovieticusa wszędzie tam, gdzie wolność jeszcze nie tryska. Co zatem mają niebożęta zrobić, gdy Greenspan oznajmia wszem i wobec, że jego ideologia doprowadziła do krachu, a były wiceprezes Lehman Brothers określa Wall Street jako „stado bizonów zmierzające na skraj przepaści”? Zaczynają szukać innego miejsca, gdzie jest fajnie i kolorowo, piosenki można pośpiewać, dlatego lgną do alterglobalistów.

Nie należy śmiać się z tych ludzi, lekceważyć ich, ani podkładać im nogi na ulicy. Oni chcą kochać i być kochani. Najprawdopodobniej hasło przewodnie ulegnie teraz zmianie. Będą więc częściej strzelać do ludzi „zmianą” i „nadzieją” (bo to zwolennicy Obamy), lub ewentualnie popularnym ostatnio „zaufaniem”. Lewicowcy, pozwólmy im to robić, bo co prawda do niczego politycznie konkretnego to nie doprowadzi, zdezorientuje jednak klasę rządzącą i spowoduje, że trudniej będzie formułować polityczne rozwiązania palących problemów społecznych przez nawoływanie do urynkowienia wszystkiego aż po horyzont. Polski liberalizm ma charakter koniunkturalny i jest zaledwie wariantem kopiowania Wuja Sama. Przez jakiś czas będziemy obserwować, jak Polska, czerpiąc z tradycji bycia ostatnim bastionem „wartości chrześcijańskich”, pozostaje ostatnim bastionem „jedynej ekonomii”, potem z kolei płynnie przejdzie na jakiś neokeynesizm, lub coś w tym guście, a w księgarniach zaczną pojawiać się książki Krugmana. Dokona się to między innymi dzięki Tomkom Lipińskim.

My tymczasem mozolnie torujmy drogę socjalizmowi. Przypominam, że polegać ma on na uspołecznieniu środków produkcji poprzez przekazanie ich pod demokratyczną kontrolę klasie pracującej, co wymaga ścieżki politycznej. Ponieważ alterglobalizm jest prawie całkowicie apolityczny, może być jedynie symptomem spadku zaufania do systemu, nie dostarczy jednak rozwiązań. Lewica spotyka się obecnie z zarzutami samych lewicowców, że nie ma pomysłu na obecny kryzys. Tymczasem marksiści mają pomysł niezmienny od lat, wymagający jednak nieustannego modyfikowania języka i taktyki tak, by pasowały do zmieniających się warunków. Krótko: trzeba budować ruch pracowniczy i jego polityczną awangardę, która zdolna będzie do przejęcia władzy w państwie, celem stworzenia warunków sprzyjających upowszechnieniu się kolektywistycznego podejścia do wytwarzania i dystrybucji dóbr. Warunki te będą możliwe do osiągnięcia w momencie powszechnego zwątpienia w system oparty na skrajnej indywidualizacji życia gospodarczego. Nie wiadomo, czy doprowadzi do tego obecny kryzys, ale sam kryzys nigdy do tego nie doprowadzi. Polityczna mobilizacja jest niezbędna, a koniunkturalny charakter polskich drobnoburżuazyjnych „elit transformacji”, może okazać się pomocny. Jak pomóc społeczeństwu przejść na Lewą Stronę Mocy? Czy budowanie śmiałych wizji, rozwijanie abstrakcyjnych modeli takich, jak ParEcon, atakowanie socjalizmem „romantycznym”, bezczelnie lekceważącym wszelkie założenia kapitalizmu, może się na cos przydać? Jasne, że może, bo bez wizji nie ma polityki. Ta jednak, oprócz wizjonerstwa wymaga skuteczności. Dlatego potrzebna jest partia reprezentująca ludzi pracy, zdolna do zajęcia się w ich interesie bieżącymi sprawami kluczowymi dla jakości ich życia: służbą zdrowia, systemem emerytalnym, szkolnictwem, kosztami energii, inflacją cen żywności.

Pozdrowienia dla radia Tok FM. Czekam na red. Mosza rozważającego alternatywy dla kapitalizmu. Niech Lewa Strona Mocy będzie z wami!

Paweł Jaworski

ostatnie wpisy

lewica.pl - polska

lewica.pl - publikacje