( wg obrazu A.Wróblewskiego)



***


udaje, że jeszcze żyje, oddycha
pełną piersią, do której przytula
ciałko dziecka, którego już nie ma.

Udaje, że to jeszcze nie koniec
świata, który boi się spojrzeć jej
prawdzie w oczy przysłonięte
główką dziecka, którego już nie ma.

Udaje, że jest w stanie przewinąć
kroniki w których rodzi się nowa
rzeczywistość w wielkiej budowie…

Udaje,że wypalone cegły na pamięć
znosi pod wieczór na ubitej i jałowej
ziemi.Oddaje ciepło i bierze w ramiona
zimną bryłę w którą skrzepła woda…

Dziecko sine w dal stawia pierwsze kroki.
Rozwija się w głowie jego przeciw-ciało
którego wciąż czuje kopanie w brzuchu.

Ona próbuje karmić piersią rozpaczliwie
umierającą na kolanach nadzieję.
Widok dziury w plecach przeszywa
jej dalsze życie którego już nie ma.


Raff, IV 2013





p.s: inspiracją do wiersza był następujący
obraz.To i wiele innych dzieł można zobaczyć na żywo na wystawie " Sztuka polska wobec Holokaustu" w Żydowskim Instytucie Historycznym na ul. Tłomackie ( na tyłach placu Bankowego). Polecam. Wystawa robi wrażenie.