Przyznaję sie do odchylenia prawicowo-konserwatywnego na gruncie mizoginizmu, niedoceniania wagi walki z heteronormatywnością i bezproduktywnego rozwieszania plakatów dla jakichś tam lokatorów, czy ruchu antywojennego, zamiast prowadzenia akademickich debat. Przyznaję również, że nie chcę zamieniać czerwono-czarnych i czerwonych flag ruchu, nawiązujących do tradycji walk klasowych, na tęczowe znaki "walki o prawa wszelkich mniejszości".

Poniższy wierszyk jest formą mojej samokrytyki, jak również hołdem dla wielkiego lewicowego poety Juliana Tuwima który bezwzględnie potrafił wyszydzać małostkowość i głupotę. Wiele jego tekstów genialnie pasuje do opisania zarówno konserwatywnej prawicy, jak i kawiorowej lewicy.

Mój dzionek

Ledwo słoneczko uderzy
W okno złocistym promykiem,
Budzę się hoży i świeży
Z homofobicznym okrzykiem.

Zanurzam się aż po uszy
W mizoginicznej zgniliźnie
I najserdeczniej uwłaczam
Poprawnym tym politycznie.

Faszyzuję godzinkę,
Zatruwam ducha, a później
Albo szkaluję troszeczkę,
Lub, gdy 8 marca jest, bluźnię

Zaśmiecam język z lubością,
Znieprawiam, do złego kuszę,
Zakusy mam radiomaryjne
I sączę jad w młode dusze.

Potem herbatka z Rydzykiem
Tłumaczy mi swoje racje,
szerzę ja antyfeminizm,
on mi funduje wakacje.

Z, obywatelem brodatym,
Emisariuszem faszystów,
Śpiewamy „Boże coś Polskę”,
zwalczamy także goszystów.

Od „postępowców” znajomych
Wyłudzam w czasie kolacji
Sekrecik nowych grancików
Lub planik mobilizacji.

Często mam misje specjalne
To w Białymstoku, to w Kielcach
I narodowców werbuję
Na rozkaz Papieża do LA.

Do domu wracam pogodny,
Lekki jak mała ptaszyna,
W cichym mieszkaniu w Warszawie,
Czeka drukarska maszyna.

Odbijam sobie, odbijam
Zielone dolarki śliczne,
ONRowską bibułę,
Broszurki pornograficzne.

I choć mam milion rozkoszy
z zabawy wspomnianej wyżej,
To ciężko mi! Nie na sercu,
Lecz wprost przeciwnie i niżej.

Niech się ciężarem tym ze mną
Podzieli któryś z „lewaków”!
Mój Boże ile tam siedzi
Głupich i podłych tępaków.