Jeremy Corbyn pozostaje na stanowisku lidera Partii Pracy

Od czasu gdy Jeremy Corbyn został wybrany na szefa Partii Pracy rok temu, prawe skrzydło partii, które umownie można nazwać blairystami, przystąpiło do działań na rzecz pozbycia się go ze stanowiska. Kilka tygodni temu Jeremy Corbyn otrzymał polityczny cios od posłów własnej partii, którzy odmówili przyznania wotum zaufania dla jego gabinetu cieni. To właśnie dlatego mieliśmy teraz ponowne wybory.

Wynik tych wyborów pokazuje, jak bardzo posłowie Partii Pracy są wyalienowani od szeregowych członków i jak dalece stracili kontakt z dołami. Choć Jeremy Corbyn deklaruje, że będzie dążył do pogodzenia dwóch nurtów w partii, należy się spodziewać, że blairyści nie zaprzestaną prób skompromitowania go i odsunięcia ze stanowiska. Dotychczas użyto przeciwko zwolennikom Corbyna różnych taktyk - od oskarżeń o antysemityzm i usuwania z partii, poprzez zrzucenia na nich winy za wynik referendum w sprawie Brexitu, po rozprawy przed sądem mające dowieść, że Corbyn nie miał prawa ubiegać się o reelekcję bez wsparcia odpowiedniej liczby posłów partii. Partyjnej prawicy z pomocą szła krajowa prawica, na czele z wrogimi Partii Pracy dziennikami Daily Mail i The Sun. Wygląda na to, że wszystkie te działania zawiodły - Corbynowi nie ubyło zwolenników, lecz przybyło, a szeregowi członkowie Partii Pracy chcą wyraźnego zwrotu w lewo.

Problem może się pojawić w przypadku zwycięstwa partii w następnych wyborach. Jeśli Corbyn zostanie premierem Wielkiej Brytanii, stanie przed koniecznością skonfrontowania swoich mocnych przekonań politycznych z obowiązkiem zarządzania kapitalistycznym państwem uzbrojonym w głowice nuklearne, będącym członkiem NATO i zaangażowanym w szereg działań militarnych i wywiadowczych na świecie, z którymi Corbyn i jego zwolennicy na pewno nie chcą mieć nic wspólnego.

Doświadczenie Syrizy w Grecji pokazuje, że oprzeć się potężnej presji międzynarodowego kapitału jest bardzo trudno. Kryzys polityczny w Wielkiej Brytanii może się zacząć wtedy, gdy Corbyn i jego postępowy rząd zechcą skonfrontować wolę brytyjskiej klasy robotniczej z potęgą instytucji finansowych i struktur militarnych państwa brytyjskiego oraz ich międzynarodowego otoczenia. Niezbędny może się wtedy okazać masowy, oparty o potęgę związków zawodowych, ruch reprezentujący wartości lewego skrzydła partii, ale niezależny od samej Partii Pracy, czyli odporny na presję jej prawego skrzydła. Takiego ruchu na razie nie ma.

Bartłomiej Zindulski