10 czerwca Sejm - głosami rządzącej Platformy Obywatelskiej oraz Sojuszu Lewicy Demokratycznej - wybrał na nowego prezesa Narodowego Banku Polskiego prof. Marka Belkę (na miejsce tragicznie zmarłego 10 kwietnia w katastrofie pod Smoleńskiem Sławomira Skrzypka). Przeciwko zagłosowali posłowie opozycyjnego Prawa i Sprawiedliwości oraz koalicyjnego Polskiego Stronnictwa Ludowego.

Za kandydaturą Marka Belki oddano 253 głosy, a przeciw 184. Większość bezwzględna wynosiła 219 głosów. O jego wyborze zadecydowała postawa klubu Lewicy. Wcześniej PiS i PSL odmówiły udzielenia poparcia dla tej kandydatury.

Wątpliwości względem kandydatury Belki wyrażał m.in. przewodniczący PSL, wicepremier i minister gospodarki - Waldemar Pawlak, który zarzucił mu brak odpowiednich kwalifikacji merytorycznych oraz nadmierne przywiązanie do doktryny monetaryzmu. Nie akceptujemy tego typu postawy w moim środowisku. Monetarna i liberalna doktryna ekonomiczna poniosła klęskę w czasie ostatnich kryzysowych zjawisk - ocenił lider ludowców. PSL zaproponowało zgłoszenie alternatywnej kandydatury na prezesa NBP - prof. Grzegorza Kołodko - wicepremiera i ministra finansów w rządach Waldemara Pawlaka, Józefa Oleksego, Włodzimierza Cimoszewicza i Leszka Millera - argumentując że jest on bardziej niezależnym i prospołecznie zorientowanym ekonomistą. Ta propozycja nie spotkała się jednak z aprobatą innych klubów parlamentarnych.

Z kolei przedstawiciele PiS zarzucali kandydaturze Belki głównie brak niezawisłości politycznej. Podobnie do PSL - skrytykowali również termin i tryb wyboru nowego prezesa NBP (przypadający w trakcie urzędowania marszałka Sejmu pełniącego obowiązki prezydenta, nie zaś - demokratycznie wybranego prezydenta RP).

Kilka godzin przed głosowaniem przewodniczący SLD - Grzegorz Napieralski, po negocjacjach z Platformą, zadeklarował pełne poparcie dla kandydatury Belki. Marek Belka jest najlepszy! - powiedział krótko Napieralski, natomiast klub przyjął kandydaturę przez aklamację, a następnie - sejmowe głosowanie.

Marek Belka jest profesorem ekonomii. W okresie PRL należał do PZPR, w III RP związany był z SLD (do którego formalnie należał w latach 1999-2005.). W 1990 został doradcą i konsultantem w Ministerstwie Finansów, a następnie Ministerstwie Przekształceń Własnościowych i Centralnym Urzędzie Planowania. W 1996 objął stanowisko konsultanta Banku Światowego. Równolegle, w latach 1994–1996, był wiceprzewodniczącym Rady Strategii Społeczno-Gospodarczej przy Radzie Ministrów, a następnie doradcą ekonomicznym prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. W 1997 r. w rządzie Cimoszewicza pełnił funkcję wicepremiera i ministra finansów.

W 2001 r. Belce zarzucano, że swoimi zapowiedziami ograniczeń wydatków socjalnych – w trakcie kampanii wyborczej - przyczynił się do słabszego wyniku koalicji SLD-UP w wyborach parlamentarnych. W latach 2001-2002 pełnił funkcję ministra finansów i wicepremiera w rządzie Millera. W trakcie swojego urzędowania wprowadził podatek od dochodów kapitałowych, który nazwano później "podatkiem Belki".

W międzyczasie - od czerwca do października 2003 pełnił funkcję szefa koalicyjnej Rady Koordynacji Międzynarodowej w Iraku. Od listopada 2003 do kwietnia 2004 był dyrektorem ds. polityki gospodarczej w Tymczasowych Władzach Koalicyjnych w Iraku, odpowiedzialnym za reformę walutową, stworzenie nowego systemu bankowego i nadzór nad gospodarką.

Od kwietnia 2004 do października 2005 Belka pełnił funkcję premiera z poparciem lewicowych partii parlamentarnych (Sojuszu Lewicy Demokratycznej, Unii Pracy i Socjaldemokracji Polskiej), kontynuując linię polityczną wcześniejszego gabinetu Leszka Millera. Następnie, w wyborach parlamentarnych w 2005 r. - bez powodzenia - kandydował do Sejmu z list Partii Demokratycznej w okręgu łódzkim. Poparł wówczas również kandydaturę Henryki Bochniarz, szefowej Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych Lewiatan, w wyborach prezydenckich.

W 2005 r. Belka został mianowany na stanowisko sekretarza wykonawczego Komisji Gospodarczej ONZ ds. Europy (UNECE), obowiązki na tym stanowisku objął z początkiem 2006. Następnie w styczniu 2009 został dyrektorem Departamentu Europejskiego Międzynarodowego Funduszu Walutowego, z którego to urzędu ustąpił - przed objęciem teki prezesa NBP.