W słynnym skeczu Monthy Pytona, przynosi facet do sklepu zoologicznego martwą papugę, składa reklamację i żąda zwrotu kasy, bo przecież chciał żywą papugę. Papuga jest zimy trup, nieboszczyk, ale sprzedawca nie daje za wygraną i tłumaczy: a to że papuga śpi, a to że jest wyjątkowo leniwa, niemrawa itd., ale mimo wszystko żyje.

Oglądam wielkoprzemysłową klasę robotniczą na codzień. Ewidentnie jest to zimny trup. Zero świadomości, impotencja polityczna. W odpowiedzi jej wyznawcy, albo doktrynerzy, za Chiny nie chcący uznać swej omyłki wytaczają argumenty absurdalne jak te, które wytoczył sprzedawca papugi. M.in. wielkoprzemysłowa klasa robotnicza bo w tym sektorze pracuje 27 % pracowników. Kto mówi, że nie jest? Tylko jak dla mnie to mogłoby tam pracować nawet 90 % i nic to nie daje. Duży trup czy mały trup to zawsze trup. Poza tym kluczowa jest formalnoprawna struktura zatrudnienia, która powoduje, że niemal identyczne stanowiska obsadzane są według różnych umów, stawek itd. To jest skuteczne rozbicie poczucia solidarności i rozmydlenie interesu klasowego , którego wytłumaczenie tym na stanowiskach uprzywilejowanych jest niemożliwe w tej sytuacji.

Jasne jest, że świadomość klasowa jest zerowa. Ale nie wolno przyznać tego faktu, wyznawca ś.p. Klasy robotniczej będzie bronił jak dogmatu o zmartwychwstaniu dogmatu o świadomej i zdolnej do czynu nieboszczki. Otóż świadomość jest, tylko śpi, jest LATENTNA. Tego nie skomentuję bo to jest absurdalnie zabawne i bardzo mnie śmieszy. Powiem więcej – świetny numer pytonowski.

Inny argument jest taki, że wykluczeni są niezdolni do organizacji i politycznej walki. A robotnicy to są? Też NIE. I nie będą dopóki nie staną się klasą, a pozostaną bydłem roboczym, z którym można zrobić wszystko, póki dostaje paszę. Jak popatrzeć na ostanie demonstracje związkowe w Polsce, to oprócz biurokracji związkowej i ludzi z łapanki, nie było komu demonstrować w obronie kluczowych gałęzi przemysłu, jakimi są (a raczej były) stocznie. Na razie drodzy wyznawcy, wasze bóstwo uważa się za potomków szlachty. Świadomość zyskują ci, którym już bruk do dupy przymarza.