No więc Razem teraz faktycznie jest już osobno. Połowa parlamentarzystek wyszła z partii. Oświadczenie w tej sprawie opublikowała Magdalena...
Na początku lat 60. Portugalia była ostatnim z wielkich kolonialnych imperiów, które opierało się falom dekolonizacji, a jej imperium obejmowało...
W niedzielę 22 września odbyły się wybory do parlamentu (landtagu) w niemieckim kraju związkowym Brandenburgia. Są to trzecie wybory do landtagów w...
Adolfo Sánchez Vázquez o moralności i polityce
Jak się powiada Adolfo Sánchez Vázquez, hiszpański filozof zesłany po wojnie domowej do Meksyku,...
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Dorota Jagoda Michalska: Władysław Hasior - dekolonializm, nowoczesność, historia
Jacenty Dędek: Miasto na miarę człowieka
Tomasz S. Markiewka: Nierówności po polsku - liczby już znamy, teraz przemówmy do wyo
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
Galopujący Major: "1670" - serial, który może odmienić polską telewizję
Początkowo głównym celem Hapoelu, opartego na zasadach socjalistycznych, było zapewnienie sprzętu sportowego, możliwości treningu, itp., wszystkim zainteresowanym, bez względu na ich poziom sportowy. W 1935 roku członkami tej organizacji było już 10 tys. ludzi, a ich liczba z każdym rokiem rosła. Warto nadmienić, że jeszcze w latach 20-tych Hapoel został przyjęty do Międzynarodowego Robotniczego Związku Sportowego.
W ramach stowarzyszenia zaczęły działać poszczególne sekcje. Najważniejsza z nich powstała oczywiście w Tel Awiwie w roku 1923. Hapoel Tel Awiw, jako klub robotniczy, przyjął od początku symbolikę związaną z ruchem socjalistycznym. Symbolem klubu stał się specyficznie stylizowany sierp i młot, zaś barwami czerwień i biel. Po dziś dzień piłkarze Hapoelu występują w czerwonych koszulkach i białych spodenkach, tradycyjnych barwach, które nie zostały zmienione pomimo przejęcia klubu przez prywatnego właściciela w roku 1997. Oczywiście wierni czerwonym barwom pozostali również sympatycy klubu, którzy przez lata mieli wiele powodów do radości. Robotniczy klub z Tel Awiwu zdobył łącznie 13 tytułów mistrza kraju, oraz dziesięć krajowych pucharów. Piłkarze w czerwonych koszulkach wiele razy zaznaczyli również swoją obecność na europejskich stadionach, największy sukces odnosząc w sezonie 2001/2002, kiedy to doszli do ćwierćfinału Pucharu UEFA.
Kibice Hapoelu od początku rekrutowali się w większości z klasy robotniczej i wyznawali socjalistyczne poglądy. Przełomowym momentem dla ruchu kibicowskiego był jednak rok 1999, kiedy to powstała grupa Ultras Hapoel, zapewniająca zorganizowany doping oraz profesjonalne oprawy meczowe. Grupa ma charakter lewicowy, czemu wielokrotnie dawała wyraz podczas spotkań swojego klubu. Na stadionie dominują czerwone barwy, powiewają flagi z sierpami i młotami. Również na flagach znajdują się hasła akcentujące socjalistyczny charakter klubu, jak chociażby nieśmiertelne „Proletariusze wszystkich krajów łączcie się!”. Kibice Hapoelu mają również w większości przekonania antyrasistowskie. Nie zdarzyło się nigdy, aby na meczu tej drużyny wznoszono rasistowskie hasła w stosunku do piłkarzy arabskich i czarnoskórych, co niestety nie jest rzadkie na innych izraelskich stadionach. Szczególnie celują w tym kibice Beitaru Jerozolima i Maccabi Tel Awiw. Fani Hapoelu w większości są przeciwnikami okupacji terytoriów palestyńskich oraz popierają ideę pokoju z Palestyńczykami. Szczególną niechęcią darzą z kolei premiera Ariela Szarona. Zresztą sympatycy Hapoelu zdecydowanie dystansują się od polityki Państwa Izrael, czego symbolem jest niewywieszanie przez kibiców flag izraelskich.
Do największych wrogów fanów Hapoelu Tel Awiw zaliczają się kibice Maccabi Tel Awiw i Beitaru Jerozolima. Kibice Maccabi (nazwa pochodzi od Machabeuszy, przywódców żydowskiego powstania przeciwko władzy greckich Seleukidów) od początku pozostawali pod silnym wpływem prawicy syjonistycznej. Zresztą cały izraelski sport był podzielony na dwa główne stowarzyszenia grupujące poszczególne kluby – lewicowy Hapoel i prawicowy Maccabi. Niechęć pomiędzy kibicami przetrwała do tej pory i przekłada się również na sympatię na arenie europejskiej. Kibice Hapoelu odżegnują się np. od jakichkolwiek kontaktów z fanami Ajaxu Amsterdam, którzy przyjaźnią się ze zwolennikami Maccabi. Rywalizacja z Maccabi ma oczywiście również aspekt sportowy, gdyż wraz z Hapoelem są to dwie najlepsze sportowo drużyny w Izraelu.
Jednak największym politycznym wrogiem są kibice Beitaru Jerozolima, klubu związanego z izraelską skrajną prawicą. Jego nazwa pochodzi od ruchu Betar (akronim Brit Josef Trumpeldor – Trumpeldor był działaczem skrajnej prawicy syjonistycznej), młodzieżowej organizacji rewizjonistów Włodzimierza Żabotyńskiego. Rewizjoniści stanowili skrajną prawicę ruchu syjonistycznego i byli przez zwolenników takich partii, jak Poalej Syjon czy Bund określani mianem faszystów, co było spowodowane ich skrajnym szowinizmem oraz fascynacją społecznymi rozwiązaniami włoskiego faszyzmu. Nietrudno się jest więc domyślić, dlaczego to właśnie mecze Hapoelu i Beitaru charakteryzują się najwyższą temperaturą na trybunach.
Na szczęście kibice Hapoelu Tel Awiw nie są odosobnieni w swoich przekonaniach. W Izraelu mogą liczyć przede wszystkim na wsparcie wszystkich innych klubów wywodzących się z Histadrutu, zaś w Europie mają bardzo dobre kontakty z lewicowymi kibicami Fortuny Düsseldorf i FC Sankt Pauli Hamburg.
Pozostaje mieć tylko nadzieje, że w przyszłości o losach Izraela i de facto całego Bliskiego Wschodu będą decydować politycy, którym bliskie są idee fanów Hapoelu.
Bartosz Machalica
Szymon Martys
Artykuł ukaże się w najnowszym numerze "Nowego Robotnika".
