System pomocy społecznej w Polsce i na świecie nie jest neutralny. Od lat działa w sposób, który wspiera tylko tych, którzy wpisują się w tradycyjny...
Ekwador, kraj o niezwykłym bogactwie przyrodniczym, ale równie dramatycznej historii politycznej – od krwawych zamachów stanu w XX wieku, przez...
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Kiedy wyruszą z byłych województw,
gmin przeznaczonych do likwidacji
ex pracownice przymkniętych fabryk,
pasażerowie z zamkniętych stacji
mszcząc się za pensje dane po gębie
na papierowym wikcie kelnerzy
wiejskie dachowce, miejskie gołębie,
cienkich budżetów sprawni zecerzy
wbiją sztylety w zastałe łamy
dawno przebrzmiałych tekstów pacierzy -
nowe ułożą szpalty z ich czcionek.
(Zrobią co dawno zrobić należy)
Gdy poniżane przez świat powiaty
zeżrą ordery z cukrowej waty,
by pomścić mokre sny o Ikei,
Chleb, co nie syci, klej co nie klei,
Deficytowe kucharskie książki
spalą domowych dań akuszerzy,
z wezwań do zapłat skręcą kiełbasy.
(Zrobią co dawno zrobić należy)
Za strach, za biedę, upokorzenie
Za sfałszowanych marzeń tysiące
Za śmiech, pogardę, lekceważenie,
bledziej biedniejszym świecące słońce
Gdy na spotkanie witryn bankowych
Poleci kostka z ulic wydarta
Przypomną wam się Radom, Semperit
Poznański czerwiec i stocznia gdańska.
Mateusz Trzeciak
Utwór otrzymał wyróżnienie w "Konkursie na wiersz gniewny" organizowanym przez Radio Łódź i Uniwersytet Łódzki z okazji 50-tej rocznicy śmierci Władysława Broniewskiego.
