Machalica - Ideolog "nowoczesnej lewicy"

Rządy SLD okazały się rozczarowaniem dla większości lewicowych wyborców, którzy zdecydowali oddać swoje głosy na listę tego ugrupowania. Przed zbliżającymi się wyborami parlamentarnymi, wiele osób o poglądach lewicowych jest zagubionych, nie wie na kogo oddać swe głosy. Można spotkać się z opinią, że „prawdziwą lewicą” stała się obecnie partia Andrzeja Leppera. Lektura strony internetowej Samoobrony RP może wzbudzić jednak poważne wątpliwości co do prawdziwości tej tezy. Ideolodzy na jakich powołuje się Samoobrona mają wiele z wspólnego z „nowoczesną i patriotyczną” tyle że... prawicą.

W dniu 9 sierpnia 2005 roku na stronie internetowej partii Leppera został zamieszczony tekst mający uczcić „141. rocznicę urodzin Romana Dmowskiego - jednego z wskrzesicieli niepodległej Polski, wybitnego polityka, ideologa i przywódcy polskiego ruchu narodowego”. Zdaniem autora „rocznicowego” tekstu Michała Radzikowskiego rocznica urodzin Dmowskiego powinna być tym bardziej nagłośniona, że przez lata pamięć o „wielkim Polaku” była „skrzętnie pomijana i dyskredytowana przez siły stojące na gruncie internacjonalizmu bądź kosmopolityzmu”.

We właściwej części swojego artykułu Radzikowski przedstawia działalność Dmowskiego i jego ruchu, który „działając we wszystkich zaborach zmierzał do zjednoczenia podzielonych ziem polskich i zintegrowania Polaków wokół idei wszechpolskiej”. Autor podkreśla również, że dziedzictwo ideowe Dmowskiego posiada wartość nie tylko historyczną, ale „pozostaje aktualne do dnia dzisiejszego”. Oczywiście przecież i dzisiaj są aktywne upiorne siły „działające na gruncie internacjonalizmu i kosmopolityzmu”, by użyć wyrażenia autora, które zapewne należy uznać za eufemizm.

Przedstawiona powyżej fascynacja Dmowskim potwierdza po raz kolejny, że jedną z podstawowych cech partii Leppera jest eklektyzm ideowy. Lepper mówił już „jestem narodowcem”, „jestem ludowcem”, a ostatnio „jestem socjalistą”. Problem polega na tym, że jego ostatnia wypowiedź wcale nie przekreśla tych wcześniejszych. Natomiast dla każdego lewicowca jest oczywiste, że nie można pogodzić bycia narodowcem z byciem socjalistą. Chyba że chce się być narodowym socjalistą, ale z tą działką lewica nigdy nie miała nic wspólnego.
Zresztą sam Dmowski socjalistą nawet narodowym nie był. Endecja w okresie międzywojennym była partią reprezentującą interesy przede wszystkim burżuazji. W okresie gdy sprawowała rządy w II RP hołdowała ideom liberalizmu gospodarczego, tak zwalczanego teraz przez Leppera. Fakty te powinny dać do myślenia wielu zwolennikom Samoobrony, gdyż Dmowski nie miał nic wspólnego nie tylko z lewicą światopoglądową, ale również w kwestiach gospodarczych stał po stronie wyzyskiwaczy, a nie wyzyskiwanych.

Nie można jednak pomijać milczeniem światopoglądu reprezentowanego przez Dmowskiego, który to spowodował, że przez wiele lat on i jego zwolennicy byli śmiertelnymi wrogami lewicy. Walka pomiędzy zwolennikami PPS i KPP, a endekami przybierała bardzo brutalną formę, jednak Dmowski był ideowym przeciwnikiem nie tylko lewicy społecznej, ale i demokracji. Był za to zafascynowany postępami faszyzmu w Europie Zachodniej. „Rewolucja narodowa burząca rządy demokracji w miarę swego szerzenia się w Europie niesie Polsce ratunek. Zwyciężyła ona dotychczas w dwóch krajach. We Włoszech i w Niemczech, ale wszystko przemawia za tym, że jej zwycięstwo jest nieuchronne. Nastąpi (...) w tych krajach, które (...) były wystawione na rozkładowe działanie rządów parlamentarnych. Zwycięstwo rewolucji narodowej jest bodaj nieuniknione w całej Europie” – czytamy w jednym z jego pism.

Dmowski słynął też ze swojego niemal obsesyjnego antysemityzmu. W wydanej w 1930 roku pracy „Kwestia żydowska” daje wyraz swej obsesji, węsząc niemal wszędzie wszechogarniający spisek żydowski. Po raz pierwszy spisek ten miał dać się Polsce we znaki na paryskiej konferencji pokojowej, w czasie trwania której Żydzi „mieli w swych rękach głównych ludzi, decydujących o losach świata, a niektórych używali wprost jako swych agentów”. Również za inne wielkie wydarzenie tego okresu, czyli rewolucję bolszewicką odpowiadali Żydzi, którzy „byli jej kierownikiem i duszą”. Wszyscy Żydzi, nie tylko bolszewicy byli w wyobraźni Dmowskiego wielkimi wrogami Polski, zaś polskie miasta były „zażydzone”, co dla „wielkiego Polaka” było straszną tragedią.

Nie ma większego sensu mnożenie podobnych antysemickich wypowiedzi Dmowskiego, są one wśród ludzi lewicy powszechnie znane, dlatego też powinni się oni poważnie zastanowić nad tym, czy oby na pewno partia, która powołuję się na tą postać jest „nowoczesną lewicą”. W pełni rozumiem rozgoryczenie latami rządów SLD, dziesiątkami niezrealizowanych obietnic programowych i niekończącymi się peanami Leszka Millera na cześć liberalizmu, wobec którego „nie ma przecież alternatywy”. Należałoby się jednak zastanowić czy Samoobrona stanowi odpowiednią alternatywę wobec tego wszystkiego co złe na polskiej lewicy.

Kończąc ten artykuł zostawię czytelnikowi do rozważenia ostatni akapit artykułu Radzikowskiego, jaki znalazł się na stronie Samoobrony: „Roman Dmowski był wyrazicielem niezłomnej walki o wolną, niepodległą Polskę (...). Współczesne problemy i zagrożenia naszego kraju potwierdzają w całej rozciągłości aktualność myśli Romana Dmowskiego. Warto by współcześni politycy - zapatrzeni bezkrytycznie w kosmopolityczną wizję "Europy bez granic", uświadomili sobie przesłanie Dmowskiego: Jestem Polakiem - więc mam obowiązki polskie”.

A lewicowiec ma obowiązki lewicowe.

Bartosz Machalica

Artykuł ukazał się pod tytułem "Endecki socjalizm" w "Impulsie" nr 33 (50), dodatku dziennika "Trybuna" z 18 sierpnia 2005

Dawid Kański: Komentarz do wyborów prezydenckich w USA

Xavier Woliński: Baśń o „sprawczości”

Aleksander Radomski: Goździki, które zasiały zmiany

Bartłomiej Zindulski: Lewicowa alternatywa Sahry Wagenknecht

Witold Sawicki: Walka z nowotworem, na osobistym przykładzie

Michał Peno: Praxis po hiszpańsku

Machalica: Ideolog "nowoczesnej lewicy"

lewica.pl w telefonie

25 listopada: