No więc Razem teraz faktycznie jest już osobno. Połowa parlamentarzystek wyszła z partii. Oświadczenie w tej sprawie opublikowała Magdalena...
Na początku lat 60. Portugalia była ostatnim z wielkich kolonialnych imperiów, które opierało się falom dekolonizacji, a jej imperium obejmowało...
W niedzielę 22 września odbyły się wybory do parlamentu (landtagu) w niemieckim kraju związkowym Brandenburgia. Są to trzecie wybory do landtagów w...
Adolfo Sánchez Vázquez o moralności i polityce
Jak się powiada Adolfo Sánchez Vázquez, hiszpański filozof zesłany po wojnie domowej do Meksyku,...
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Dorota Jagoda Michalska: Władysław Hasior - dekolonializm, nowoczesność, historia
Jacenty Dędek: Miasto na miarę człowieka
Tomasz S. Markiewka: Nierówności po polsku - liczby już znamy, teraz przemówmy do wyo
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
Galopujący Major: "1670" - serial, który może odmienić polską telewizję
Partii przewodzi Fausto Bertinotti, lider włoskiej Partii Odrodzenia Komunistycznego (PRC). Wspólnie z niemiecką PDS - obecnie częścią nowopowstałego bloku antykapitalistycznego o nazwie Linkspartei (Partia Lewicy), włoscy komuniści od początku przewodzili powstaniu tej nowej europejskiej partii, powołanej do życia w Rzymie w zeszłym roku.
Podczas Kongresu reprezentowane były główne siły francuskiej kampanii "NO" - na rzecz odrzucenia w referendum neoliberalnego projektu Konstytucji Europejskiej. Te siły to Francuska Partia Komunistyczna (PCF) i Rewolucyjna Liga Komunistyczna (LCR) a także ci z Partii Socjalistycznej (PS), którzy sprzeciwili się polityce kierownictwa swojej partii i wsparli kampanię "NO".
Wśród delegatów panowała powszechna zgoda co do zasadniczego kierunku, w jakim powinna podążać lewica w swojej polityce europejskiej. Pierwszorzędną sprawą jest żądanie rozszerzenia najlepszych standardów socjalnych i ekonomicznych na resztę Europy i opór wobec wykorzystywania przez pracodawców faktu, że w niektórych krajach są niższe płace minimalne i słabiej chronione prawa pracownicze, przez co kraje te są łatwiejsze dla penetracji kapitału z krajów, gdzie ludzie pracy wywalczyli sobie więcej praw.
Konkretnie - lewicowa opozycja budowana jest wokół ogólnoeuropejskiej kampanii przeciwko Dyrektywie Bolkensteina, której wprowadzenie oznaczałoby, że na przykład polski pracownik we Francji czy Holandii byłby opłacany według polskich standardów i pracował by zgodnie z polskimi warunkami pracy, co tworzyło by wielowarstwowość siły roboczej, jej zróżnicowanie ekonomiczne ze względu na pochodzenie narodowe a w konsekwencji także wzrost popularności szowinistycznych organizacji nacjonalistycznych niechętnych imigrantom.
Portugalski Blok Lewicy zaproponował, żeby Europejska Partia Lewicy zorganizowała wspólną kampanię celem skoncentrowania swoich sił w skali kontynentu. Sugerowany przedmiot takiej kampanii to sprawa obrony prawa azylantów, brutalnie traktowanych w ostatnim czasie i masowo deportowanych, nawet do miejsc gdzie grozi im śmierć. Partia musi wyjść na ulice i pokazać się ludziom - przekonywali portugalscy delegaci.
Drugi kongres był ważnym krokiem w kierunku budowy lewicowej jedności w Europie. Każdy kraj Unii Europejskiej przeżywa takie same ataki na systemy emerytalne, edukację, bezpieczeństwo socjalne i prawa pracownicze.
Jednym tematem, którego nie poruszył kongres był udział tych partii w centrolewicowych rządach realizujących politykę neoliberalną. Przed takim problemem staje włoska lewica, gdzie kierownictwo Partii Odrodzenia Komunistycznego ciąży ku koalicji Drzewo Oliwne na czele którego stoi Romano Prodi, były szef Komisji Europejskiej - tej samej Komisji, która wysunęła propozycję przyjęcia Dyrektywy Bolkensteina. Przed takim samym problemem stanie następnie niemiecka lewica w kontekście tamtejszych wyborów regionalnych, gdzie jak wiadomo PDS wchodzi w regionalne układy z socjalliberalną SPD Schroedera odpowiedzialną za forsowanie antypracowniczych i antyspołecznych "reform" w duchu neoliberalnego fundamentalizmu. Skutkiem masowych wystąpień społecznych wymierzonych przeciwko rządowym planom liberalizacji prawa pracy było powstanie Linkspartei, której częścią jest PDS. Jakkolwiek PDS stoi w opozycji do "reform" Schroedera, to jednak fakt zaangażowania w regionalne koalicje z partią odpowiedzialną za te ataki jest kompromitujący. Dla tych, którzy chcą budować wiarygodną alternatywę wobec Europy kapitału, wobec neoliberalnej polityki ataków na nasze prawa socjalne, nie może być wątpliwości co do tego, że udział w neoliberalnych koalicjach, choćby zasłaniających się socjalnymi frazesami, nie może mieć miejsca, gdyż mówiąc wprost - nie można być jednocześnie "za" i "przeciw".
Partia Europejskiej Lewicy za sprawą udziału w niej niemieckiej Linkspartei, brytyjskiej koalicji socjalistycznej RESPECT czy portugalskiego Bloku Lewicy jest wzbogacona przez spektrum organizacji lewicy antykapitalistycznej aktywnych w tych sojuszach politycznych. W koalicjach tych ważną rolę odgrywają trockiści z różnych nurtów a także antykapitalistyczna lewica wywodząca się z innych tradycji politycznych. Na nich dziś spoczywa szczególna odpowiedzialność za wpływanie na właściwy kierunek polityki Europejskiej Lewicy.
Bartłomiej Zindulski
Tekst pochodzi ze strony internetowej pisma "Dalej!".
