Czarkowski - Front białoruski

Państwo polskie nie ukrywa, że jednym ze strategicznych celów naszej polityki wschodniej jest obalenie satrapii Łukaszenki. Jednak miłość do demokracji i wolności słowa to pretekst. Chodzi o odsunięcie wpływów rosyjskich spod Białegostoku, czyli dzisiejszej granicy polsko-białoruskiej.

Mińsk twierdzi, że Warszawa za amerykańskie pieniądze finansuje tamtejszą opozycję. Robi to pod pretekstem szkoleń na temat samorządów lokalnych, wspierania wiernych Andżelice Borys działaczy Związku Polaków na Białorusi, edukacji wydawców i dziennikarzy prasy lokalnej, itp.

Wiarę Łukaszenki w spiski wzmacniają doświadczenia kijowskiej „pomarańczowej rewolucji", gruzińskiej „rewolucji róż", która obaliła starego lisa Szewardnadze, czy smutny koniec kirgiskiego prezydenta Askara Akajewa, odesłanego w niebyt przez „rewolucję tulipanów".

Satrapa ma rację. Zachód pompuje w demokrację potężne pieniądze. By się o tym przekonać i nie zostać posądzonym, że jest się płatnym sługusem kołchozowego dyktatora, wystarczy sięgnąć po renomowane brytyjskie, niemieckie czy amerykańskie gazety i tygodniki.

I tak 11 listopada 2005 r. na łamach tygodnika „Der Spigel" ukazał się artykuł Renate Flottau pt. „Postrach dyktatorów. Latające rewolucje epoki Internetu". Z detalami opisano w nim, jak to „w tygodniach poprzedzających wybory z kijowskiego lotniska odbierano całe walizki pieniędzy" mające wzmocnić szanse Wiktora Juszczenki. „W sierpniu 2004 r. 320 młodych Ukraińców, za pieniądze amerykańskiej fundacji Freedom House, szkolono w obozie młodzieżowym Eupatoria na Krymie. Uczestnicy otrzymali broszury do rozkolportowania - w sumie 40 mln zadrukowanych kartek. Zlecono im zwerbowanie 35 tysięcy osób, które we właściwym momencie pomaszerują na Kijów, by przeforsować zmianę władzy" - pisała Flottau. Dalej było o zakupie ponad tysiąca namiotów, kuchniach polowych, scenie rockowej i laserach rozstawionych na Majdanie Wolności.

Jonathan Steele, 26 listopada 2004 r., na łamach dziennika „The Guardian", w tekście pt. „Ukraine’s postmodern coup d’etat" opisał, jak amerykańscy doradcy kierują i finansują operację „Juszczenko". Jego zdaniem podobnie czynili w byłej Jugosławii, z pieniędzy pochodzących nie tylko z amerykańskiego Departamentu Stanu, lecz również od miliardera George’a Sorosa, który ma własne interesy na terenie Ukrainy i w byłym Związku Radzieckim. Steele rozwinął swe tezy w opublikowanym na łamach „The Nation" tekście pt. „Ukraine’s Untold Story".

Trzeba pamiętać, że Zachód nigdy nie miał złudzeń, co do charakteru „demokratycznych" przemian w Kijowie. Wielu analityków to, co w Polsce nazywano „rewolucją" postrzegało jako starcie dwóch grup skorumpowanych do cna oligarchów, rozkradających na przemian kraj. Sponsoring Juszczenki niezwykle ostrej krytyce poddał w Stanach jeden z czołowych amerykańskich konserwatystów Patrick J. Buchanan. W „What Are We Up To - In Ukraine?" pytał: „Czy aby nie jesteśmy hipokrytami globalnej demokracji?".

Jeszcze dalej posunął się na łamach „The Spectator" John Laughland, opisując w listopadzie 2004 r. „pomarańczową rewolucję" jako „zachodnią agresję na Ukrainę"! Panowie Steele, Buchanan i Laughland swą publicystyką zasłużyli na miano „sługusów Berii" i „czcicieli Stalina". Szkoda tylko, że, według Ukraińskiego Centrum Badań Polityczno-Ekonomicznych, większość pro-Juszczenkowskich ukraińskich pozarządowych organizacji, w swych sprawozdaniach rocznych ujawniła, iż zagraniczni sponsorzy stanowią 60 procent donatorów. Były to między innymi „Freedom House" (USA) - 22,7 proc., „Poland-America-Ukraine Cooperation Initiative" - 22,7 proc., USAID - 22,7 proc., „National Endowment for Democracy" (USA) - 18,2 proc., The World Bank -13,6 proc. (całkowita suma przekracza 100 proc. z uwagi na to, że respondenci często wymieniali wielu sponsorów - uwaga autora).

Polscy eksperci od demokracji na Wschodzie nie ukrywają, że powtórka tego, co stało się na kijowskim Majdanie jest w dobrze pojętym interesie naszego kraju. A pracują nad tym od dawna. I tak 14 listopada 2002 r. w Waszyngtonie zorganizowano konferencję pn.: „Oś zła: Białoruś - brakujące ogniwo", w której wzięli udział przywódcy białoruskiej opozycji, międzynarodowi eksperci i wysocy funkcjonariusze administracji Busha. Jej przesłanie najdobitniej wyraził były wiceminister spraw zagranicznych w rządzie Buzka, obecny minister obrony, Radek Sikorski: „Prezydencie Łukaszenko, uważaj - jeśli z Bagdadu zostanie wykopany twój kumpel Saddam, znajdziemy dowody na twoje konszachty z nim".

Jan Maksymiuk, analityk z Radia Wolna Europa, i Rafał Sadowski z Ośrodka Studiów Wschodnich w Warszawie opowiedzieli zebranym, jak to Białoruś „prawdopodobnie" sprzedała Irakowi supernowoczesny system przeciwlotniczy S-300. Słysząc to wpływowy senator, John McCain, uznał, że miński kołchoz stanowi „zagrożenie dla bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych" i trzeba z nim skończyć. A supernowoczesnego białoruskiego systemu przeciwlotniczego S-300 Amerykanie szukają w Iraku do dziś.

W tym czasie wspierające demokratów polskie fundacje organizowały szkolenia i seminaria dla ukraińskich i białoruskich działaczy. Przykładowo już w dniach 22 - 25 marca 2001 r. poznańska Fundacja Edukacji Europejskiej im. Stefana Okrzei, dzięki wsparciu holenderskiej Fundacji im. Alfreda Mozera, zorganizowała w Wyszkowie szkolenie dla Białorusinów. Kolejne odbyły się w Węgrowie, Brześciu i Jastrzębiej Górze. Reklamowano je tak: „referenci z Serbii, a pieniądze z Amsterdamu". Koordynatorami programu byli prezes Fundacji Piotr Siła-Nowicki i odpowiedzialna za kontakty międzynarodowe Katarzyna Matuszewska.

Promocją najlepszego z systemów, wcześniej na Ukrainie, teraz na Białorusi, a nawet w Azerbejdżanie, zajmują się dziesiątki tzw. organizacji pozarządowych. Do najpoważniejszych należy kierowana przez byłego ambasadora RP w Waszyngtonie, Jerzego Koźmińskiego, Polsko-Amerykańska Fundacja Wolności, która finansuje obejmujący swym zasięgiem satrapię Łukaszenki program „Przemiany w Regionie - RITA". Administruje nim fundacja „Edukacja dla Demokracji". W latach 2001 - 2003 r. realizowała ona 282 programy. Z czego na 69 projektów białoruskich wydano ponad 2 mln zł. Były to głownie stypendia, szkolenia, spotkania dziennikarzy, działaczy samorządowych i studentów.

W Warszawie działa finansowane przez Amerykanów stowarzyszenie Wschodnioeuropejskie Centrum Demokratyczne. W latach 2001 - 2003 otrzymało ono na „wspieranie demokracji" około miliona dolarów. Tylko przy okazji wyborów na Białorusi, w 2001 r. Charles Stewart Mott Foundation przekazało Centrum 200 tys. USD, a Open Society Institute - Paris - 52.968 USD.

Pracami studyjnymi nad świetlaną przyszłością mińskiej satrapii po obaleniu dyktatora kilka lat temu zajęła się Fundacja im. Stefana Batorego. Program sfinansował National Endowment for Democracy - amerykańska fundacja sponsorowana przez rząd USA.

Czy ktoś w Polsce słyszał o agencji public relations „Rock Creek Creative" z Maryland? Kilka tygodni po zwycięstwie Juszczenki przyznała się ona do czynnego wspierania jego kandydatury w wyborach. To jej pracownicy wymyślili słynny pomarańczowy kolor.

A może ktoś wie, kim są Robert Helvey i Gene Sharp? Pierwszy to emerytowany pułkownik US Army, prezydent Albert Einstein Institution Inc. w Bostonie, którego specjalizacją jest, jak sam przyznaje, „promoting nonviolent political reforms among pro-democracy movements", czyli „promocja reform politycznych bez przemocy". W obszarze jego zainteresowań pozostaje oczywiście Białoruś. A Gene Sharp nazywany jest „Clausewitzem działań bez użycia siły". Opracował on teoretyczne zasady, którymi kierować się mają współcześni rewolucjoniści.

Znając poglądy obu panów łatwo przewidzieć pożądany przez promotorów demokracji scenariusz wydarzeń na Białorusi.

Marcowe wybory prezydenckie wygrywa Łukaszenko. Opozycja twierdzi, że zostały one sfałszowane, powołuje się na niezależnych obserwatorów i zaczyna demonstrować w centrum Mińska. Błyskawicznie wyrasta tam miasteczko namiotów i scena, na której występują zespoły rockowe. Polskie media szaleją przedstawiając wydarzenia na wzór obalenia Muru Berlińskiego.

Do stolicy kraju ciągną młodzi ludzie ze śpiworami, plecakami, flagami itp. Włączają się zachodnie stacje telewizyjne relacjonując wydarzenia na okrągło. Nie zabraknie pogłosek, że gdzieś zginęli ludzie zamordowani przez siepaczy białoruskiego KGB, a na stronę opozycji przeszły oddziały wojska i milicji, itp. W tym etapie wojny bronią będzie Internet, telefony komórkowe, nadające przez satelity stacje telewizyjne i radiowe.

Jeśli demonstranci utrzymają się odpowiednio długo na placu - mogą wygrać. Jeśli zaś Łukaszenko błyskawicznie ich rozpędzi - jak to zrobił jesienią ubiegłego roku satrapa Azerbejdżanu Ilham Alijew - społeczność międzynarodowa umyje ręce, cofnie się i poczeka na następną okazję, by pozbyć się „ostatniego dyktatora Europy".

Marek Czarkowski

Artykuł ukazał się w dzienniku "Trybuna".

Dawid Kański: Komentarz do wyborów prezydenckich w USA

Xavier Woliński: Baśń o „sprawczości”

Aleksander Radomski: Goździki, które zasiały zmiany

Bartłomiej Zindulski: Lewicowa alternatywa Sahry Wagenknecht

Witold Sawicki: Walka z nowotworem, na osobistym przykładzie

Michał Peno: Praxis po hiszpańsku

Czarkowski: Front białoruski

lewica.pl w telefonie

23 listopada: