Artur Troost: Reakcjonizm architektoniczny - zawoalowana ofensywa skrajnej prawicy
Szare klocki, szklane klatki, depresyjne budynki niszczące ludzkiego ducha – krytykom architektury nowoczesnej nie brakuje... [4]
Przemysław Wielgosz: Aksamitna rabacja?
W Polsce trwa uśmiechnięta czystka. A może nawet – kto wie? – aksamitna rabacja… Co prawda nie brak malkontentów,... [1]
Górska: Zachodnią lewicę charakteryzuje naiwny pacyfizm. W Razem jesteśmy realistami
Znaczna część zachodniej lewicy tkwi w przeświadczeniu, że trzeba możliwie szybko dogadać się z Rosją. My ciągle powtarzamy, że to niemożliwe,... [41]
Jarosław Urbański: John Deere i rolnicze blokady
Ostatnie protesty rolników budziły skojarzenia z czasami Andrzeja Leppera. To z pewnością największa mobilizacja rolników od czasów wejścia Polski do... [1]
George Monbiot: Populizm agrarny. Skrajna prawica przejmuje protesty rolników
Skrajnie prawicowe ugrupowania w całej Europie cynicznie wykorzystują dolę rolników i ich sprzeciw do budowania własnego poparcia. Przekonują, że... [1]
Patrycja Wieczorkiewicz: Istnieją formy dyskryminacji mężczyzn ze względu na płeć
[polemika z Piotrem Wójcikiem]
Płeć nie jest ani jedynym, ani najważniejszym źródłem dyskryminacji, opresji, wyzysku. Ale czy może nim być –... [4]
Więcej...
B. Gajdzik, A. Janociński, A. Magiera: Jak się zakłada związek w instytucji kultury?
Andrzej Frączysty: Czym zajmuje się Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN”? Czy to „tylko” teatr?
Bartosz Gajdzik: To... [0]
Lech Nijakowski: Koniec świata w popkulturze
My, interpretatorzy, wydobywamy z filmu dodatkowe sensy, ale ludzie idą do kina, żeby zobaczyć, jak zombie jedzą mózgi
Motyw „końca świata,... [0]
Tomasz S. Markiewka: Zapomniana sztuka wypoczynku
Publiczna propaganda czasu wolnego powinna polegać nie na wtłaczaniu nam jakiejś ideologicznej papki, ale stworzeniu przez państwo ogólnych warunków... [0]
Tomasz Kozak: Na pohybel wielonarodowym wampirom. Jakiej popkultury potrzebuje lewica
„Fantomas” Julio Cortázara powstaje z zawieruchy, której kolejne fale cyklicznie rozbijają się o znieczulicę naszpikowaną fetyszami... [0]
Więcej...
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
„Kos” to kino zemsty. Okrutnej. A właściwie dwóch – chłopów na panach oraz Polaków na uciskających ich Rosjanach. Jest rok 1794,... [0]
Galopujący Major: "1670" - serial, który może odmienić polską telewizję
Żarty z teorii skapywania, dziedziczenia majątku, obniżania podatków, chciwości, niechęci do redystrybucji – to wszystko jest pewną... [1]
Jarosław Pietrzak: Napoleon, któremu o nic nie chodziło
Najdziwniejsze w Napoleonie Ridleya Scotta jest to, że jest to film całkowicie wypłukany z polityki.
Nie należę do tych, którym nic się w tym... [0]
Agnieszka Wiśniewska: „Chłopi” kontra „Chłopki”
Film „Chłopi” nie ma sensu. Pod pretekstem adaptacji powieści Reymonta sięgnięto po znane obrazy i skupiono się na kobiecie, bo dziś tak... [0]
Więcej...
Machalica, Martys: Proletariusze wszystkich krajów...
[2006-05-08 14:56:25]
Stowarzyszenie sportowe Hapoel, czyli robotnik, powstało w Palestynie w latach 20-tych minionego wieku, za swój cel stawiając krzewienie kultury fizycznej wśród żydowskich robotników. Hapoel od początku był częścią składową lewicowego związku zawodowego Histadrut, czyli Powszechnej Federacji Robotników w Ziemi Izraela (HaHistadrut HaKlalit shel HaOvdim B'Eretz Yisrael).
Początkowo głównym celem Hapoelu, opartego na zasadach socjalistycznych, było zapewnienie sprzętu sportowego, możliwości treningu, itp., wszystkim zainteresowanym, bez względu na ich poziom sportowy. W 1935 roku członkami tej organizacji było już 10 tys. ludzi, a ich liczba z każdym rokiem rosła. Warto nadmienić, że jeszcze w latach 20-tych Hapoel został przyjęty do Międzynarodowego Robotniczego Związku Sportowego.
W ramach stowarzyszenia zaczęły działać poszczególne sekcje. Najważniejsza z nich powstała oczywiście w Tel Awiwie w roku 1923. Hapoel Tel Awiw, jako klub robotniczy, przyjął od początku symbolikę związaną z ruchem socjalistycznym. Symbolem klubu stał się specyficznie stylizowany sierp i młot, zaś barwami czerwień i biel. Po dziś dzień piłkarze Hapoelu występują w czerwonych koszulkach i białych spodenkach, tradycyjnych barwach, które nie zostały zmienione pomimo przejęcia klubu przez prywatnego właściciela w roku 1997. Oczywiście wierni czerwonym barwom pozostali również sympatycy klubu, którzy przez lata mieli wiele powodów do radości. Robotniczy klub z Tel Awiwu zdobył łącznie 13 tytułów mistrza kraju, oraz dziesięć krajowych pucharów. Piłkarze w czerwonych koszulkach wiele razy zaznaczyli również swoją obecność na europejskich stadionach, największy sukces odnosząc w sezonie 2001/2002, kiedy to doszli do ćwierćfinału Pucharu UEFA.
Kibice Hapoelu od początku rekrutowali się w większości z klasy robotniczej i wyznawali socjalistyczne poglądy. Przełomowym momentem dla ruchu kibicowskiego był jednak rok 1999, kiedy to powstała grupa Ultras Hapoel, zapewniająca zorganizowany doping oraz profesjonalne oprawy meczowe. Grupa ma charakter lewicowy, czemu wielokrotnie dawała wyraz podczas spotkań swojego klubu. Na stadionie dominują czerwone barwy, powiewają flagi z sierpami i młotami. Również na flagach znajdują się hasła akcentujące socjalistyczny charakter klubu, jak chociażby nieśmiertelne „Proletariusze wszystkich krajów łączcie się!”. Kibice Hapoelu mają również w większości przekonania antyrasistowskie. Nie zdarzyło się nigdy, aby na meczu tej drużyny wznoszono rasistowskie hasła w stosunku do piłkarzy arabskich i czarnoskórych, co niestety nie jest rzadkie na innych izraelskich stadionach. Szczególnie celują w tym kibice Beitaru Jerozolima i Maccabi Tel Awiw. Fani Hapoelu w większości są przeciwnikami okupacji terytoriów palestyńskich oraz popierają ideę pokoju z Palestyńczykami. Szczególną niechęcią darzą z kolei premiera Ariela Szarona. Zresztą sympatycy Hapoelu zdecydowanie dystansują się od polityki Państwa Izrael, czego symbolem jest niewywieszanie przez kibiców flag izraelskich.
Do największych wrogów fanów Hapoelu Tel Awiw zaliczają się kibice Maccabi Tel Awiw i Beitaru Jerozolima. Kibice Maccabi (nazwa pochodzi od Machabeuszy, przywódców żydowskiego powstania przeciwko władzy greckich Seleukidów) od początku pozostawali pod silnym wpływem prawicy syjonistycznej. Zresztą cały izraelski sport był podzielony na dwa główne stowarzyszenia grupujące poszczególne kluby – lewicowy Hapoel i prawicowy Maccabi. Niechęć pomiędzy kibicami przetrwała do tej pory i przekłada się również na sympatię na arenie europejskiej. Kibice Hapoelu odżegnują się np. od jakichkolwiek kontaktów z fanami Ajaxu Amsterdam, którzy przyjaźnią się ze zwolennikami Maccabi. Rywalizacja z Maccabi ma oczywiście również aspekt sportowy, gdyż wraz z Hapoelem są to dwie najlepsze sportowo drużyny w Izraelu.
Jednak największym politycznym wrogiem są kibice Beitaru Jerozolima, klubu związanego z izraelską skrajną prawicą. Jego nazwa pochodzi od ruchu Betar (akronim Brit Josef Trumpeldor – Trumpeldor był działaczem skrajnej prawicy syjonistycznej), młodzieżowej organizacji rewizjonistów Włodzimierza Żabotyńskiego. Rewizjoniści stanowili skrajną prawicę ruchu syjonistycznego i byli przez zwolenników takich partii, jak Poalej Syjon czy Bund określani mianem faszystów, co było spowodowane ich skrajnym szowinizmem oraz fascynacją społecznymi rozwiązaniami włoskiego faszyzmu. Nietrudno się jest więc domyślić, dlaczego to właśnie mecze Hapoelu i Beitaru charakteryzują się najwyższą temperaturą na trybunach.
Na szczęście kibice Hapoelu Tel Awiw nie są odosobnieni w swoich przekonaniach. W Izraelu mogą liczyć przede wszystkim na wsparcie wszystkich innych klubów wywodzących się z Histadrutu, zaś w Europie mają bardzo dobre kontakty z lewicowymi kibicami Fortuny Düsseldorf i FC Sankt Pauli Hamburg.
Pozostaje mieć tylko nadzieje, że w przyszłości o losach Izraela i de facto całego Bliskiego Wschodu będą decydować politycy, którym bliskie są idee fanów Hapoelu.
Bartosz Machalica
Szymon Martys
Artykuł ukaże się w najnowszym numerze "Nowego Robotnika".
|
lewica.pl w telefonie
Czytaj nasze teksty za pośrednictwem aplikacji LewicaPL dla Androida:
-
25 LAT POLSKI W NATO(WSKICH WOJNACH)
- Warszawa, ul. Długa 29, I piętro, sala 116 (blisko stacji metra Ratusz)
- 13 marca 2024 (środa), godz. 18.30
-
Poszukuję
-
Partia lewicowa na symulatorze politycznym
- Discord
- Teraz
-
Historia Czerwona
-
Discord Sejm RP
- Polska
- Teraz
-
Szukam książki
-
Poszukuję książek
-
"PPS dlaczego się nie udało" - kupię!!!
- Lca
-
Podpisz apel przeciwko wprowadzeniu klauzuli sumienia w aptekach
- https://naszademokracja.pl/petitions/stop-bezprawnemu-ograniczaniu-dostepu-do-antykoncepcji-1
-
Szukam muzyków, realizatorów dźwięku do wspólnego projektu.
- wszędzie
- zawsze
Więcej ogłoszeń...
29 marca:
1826 - Urodził się Wilhelm Liebknecht, niemiecki polityk, socjaldemokrata, jeden z założycieli SPD oraz ojciec późniejszych działaczy lewicowych, Karla i Theodora.
1917 - Rosyjski rewolucyjny Rząd Tymczasowy wydał deklarację w sprawie niepodległości Polski.
1943 - W USA wprowadzono reglamentację mięsa, masła i sera.
1973 - Ostatni amerykańscy żołnierze opuścili terytorium Wietnamu.
1998 - Wybory parlamentarne na Ukrainie wygrali komuniści.
2004 - W Irlandii - jako pierwszym kraju na świecie - wprowadzono całkowity zakaz palenia w pubach i restauracjach.
2008 - W Słupsku i Redzikowie doszło do protestów przeciwko instalacji w Polsce amerykańskiej tarczy antyrakietowej.
2008 - W Paryżu zmarł Emanuel Mink, pseud. Mundek, polski działacz komunistyczny, stolarz, uczestnik hiszpańskiej wojny domowej oraz francuskiego ruchu oporu w czasie II wojny światowej. Honorowy obywatel demokratycznej Hiszpanii.
?