Szanowny Panie Premierze Donaldzie Tusk!

Nazywam się Ewa Jasiewicz i jestem koordynatorką organizacji charytatywnej i działającej na rzecz praw człowieka Ruch Wolna Gaza.

Moi rodzice urodzili się i wychowali w Polsce, i za ich sprawą przysługuje mi obywatelstwo polskie. Mój ojciec był żołnierzem w armii Andersa, a matka nauczycielką z Łomży.

Z olbrzymią nadzieją przyjęłam Pańskie słowa o pragnieniu sprawiedliwego pokoju na Bliskim Wschodzie oraz uznaniu ludzkich praw narodu palestyńskiego i zasad prawa międzynarodowego. Ruch Wolna Gaza pragnie przekuć w czyn takie właśnie słowa jak Pańskie i stąd wynika nasza kolejna misja.

Flotylla ośmiu statków – trzech towarowych i pięciu pasażerskich – ruszy w rejs przez Morze Śródziemne by przełamać izraelską blokadę Strefy Gazy.

Flotyllę tę organizuje Ruch Wolna Gaza, turecka organizacja pomocowa i na rzecz praw człowieka IHH (Insani Yardim Vakafi), Kampania Szwedzki Statek do Gazy, Inicjatywa Grecki Statek do Gazy i Europejska Kampania Na Rzecz Zakończenia Oblężenia Gazy. Ruszymy w 700 osób i przewieziemy 5000 ton potrzebnych dóbr.

Ruch Wolna Gaza odpowiada za połowę flotylli – trzy statki pasażerskie i statek towarowy MV Rachel Corrie. Ten ostatni już w piątek wyruszył od brzegów Irlandii.

Planujemy zebrać się około 26 maja na wodach Morza Śródziemnego i wspólnie wyruszyć dalej.

Izrael ogłosił, że postawił w stan gotowości połowę swej marynarki wojennej, aby przejąć statki i gotów jest użyć siły w celu ich powstrzymania.

Wezmę udział w tej misji.

Operację izraelskiej marynarki wojennej będzie osobiście nadzorował minister obrony Ehud Barak.

Podjęliśmy decyzję, że nasza flotylla nie da się zatrzymać.

Ani przez chwilę nie znajdziemy się na wodach izraelskich – z wód międzynarodowych dostaniemy się bezpośrednio na wody Strefy Gazy.

Przewozimy ogromnie potrzebne materiały budowlane i lekarstwa.

Nasze statki poddane zostaną kontroli w portach, z których wypłyniemy. Nie stanowimy zagrożenia dla Izraela.

Żeglowanie do Strefy Gazy i przysłanie tam cementu oraz pomocy dla uwięzionej społeczności nie jest nielegalne. Nielegalnym jest zatrzymywanie statków na wodach międzynarodowych.

Obyśmy mogli liczyć na pomoc ludzi, którzy tak jak Pan miłują wolność. Mam nadzieję, że uzna Pan naszą misję za misję humanitarną. Nasze cele sprowadzają się do realizacji zasad prawa międzynarodowego oraz zapewnienia poszanowania uniwersalnych praw człowieka.

Polska jest sygnatariuszką Konwencji Genewskich i pozostaje zobligowana działać na rzecz przestrzegania prawa międzynarodowego, zapobiegając jego łamaniu. Izrael jawnie łamie prawo międzynarodowe, zbiorowo karząc mieszkańców Strefy Gazy.

Załączam analizę prawną naszego przedsięwzięcia, sporządzoną przez naszego prawnika Audreya Bomse.

Oczekuję Pańskiej odpowiedzi.

Z poważaniem,
Ewa Jasiewicz
Koordynatorka Ruchu Na Rzecz Wolnej Gazy
0044 7749 421 576
www.freegaza.org

Opinia prawna Ruchu Wolna Gaza w spr. Flotylli Wolności

Celem Flotylli Wolności jest doprowadzenie do zakończenia nielegalnej blokady Strefy Gazy oraz pomoc humanitarna i w odbudowie dla jej mieszkańców.

Izrael okupuje Strefę Gazy od 1967 r.

Zgodnie z prawem międzynarodowym, w tym międzynarodowym prawem humanitarnym, Izrael jako siła okupacyjna zobowiązany jest administrować Gazą, w tym jej wodami morskimi (12 milami morskimi wzdłuż wybrzeża). Niemal całkowicie szczelna blokada Strefy Gazy oznacza zbiorową odpowiedzialność narzuconą całej cywilnej ludności, co stanowi pogwałcenia artykułu 33 Czwartej Konwencji Genewskiej1.

W raporcie wydanym przez misję ONZ dla zbadania faktów związanych z konfliktem w Gazie (raport Goldstone’a) stwierdza, że rozpoczęta w czerwcu 2007 r. blokada stanowi zbrodnię przeciwko ludzkości. Siła okupacyjna ma obowiązek zapewnić pomoc humanitarną okupowanej ludności (art. 55 Czwartej Konwencji Genewskiej2), a w przypadku, gdy tego nie czyni czy jest do tego niezdolna, zobowiązana jest umożliwić to innym (art. 59 Czwartej Konwencji Genewskiej, nie przewidujący wyjątku w wypadku blokady3).

Jako naród okupowany, Palestyńczycy mają prawo domagać się pomocy humanitarnej (art. 30 Czwartej Konwencji Genewskiej4).

Społeczność międzynarodowa ma w związku z tym prawo do dostarczania wsparcia humanitarnego. Wszystkie państwa mają obowiązek umożliwić wolny dostęp do takiej pomocy humanitarnej oraz zagwarantować bezpieczne jej dostarczenie. Sekretarz Generalny ONZ i wielu przywódców światowych wzywało Izrael do zniesienia blokady, brakowało im jednak woli politycznej do wcielenia w czyn ich apeli, co pozwala Izraelowi na bezkarne łamanie prawa międzynarodowego.

Jeśli państwa nie zdołają wypełnić zobowiązań zgodnie z międzynarodowymi prawami człowieka i prawem humanitarnym, to dokonanie tego spada na barki społeczeństwa obywatelskiego.

Międzynarodowe prawo humanitarne zakazuje sile okupacyjnej nakładania blokad, w tym blokad morskich, wskutek których ludność cywilna nie może zaopatrzyć się w niezbędne do przeżycia dobra (art. art. 17 i 24 Czwartej Konwencji Genewskiej5).

Zgodnie z "Podręcznikiem z San Remo na temat prawa międzynarodowego mającego zastosowanie podczas konfliktów zbrojnych na morzu" (12.06.1994) ustanawianie blokady jest zakazane jeśli szkody dla ludności cywilnej są niewspółmierne wobec konkretnego i bezpośredniego celu militarnego, jaki ma zapewnić blokada6. Izraelska blokada Strefy Gazy, w tym blokada morska, z natury swej ma za cel karanie i w nieproporcjonalny sposób pozbawia ludność cywilną środków niezbędnych jej do przeżycia. Zatem, w szczególności wobec potwornej sytuacji humanitarnej w Strefie Gazy, blokada jest nielegalna.

Chociażby odmówić uznania Strefy Gazy za terytorium okupowane, Izrael ma wciąż obowiązek ułatwiać niezakłócone dostawy dóbr. Nawet izraelski Najwyższy Sąd Sprawiedliwości stwierdził, że strona w konflikcie nie ma prawa odmawiać transferu żywności i podstawowych dóbr humanitarnych, niezbędnych dla przeżycia ludności cywilnej7.

Osoby uczestniczące w akcjach pomocy to cywile, wobec czego strony konfliktu muszą je respektować i chronić. Okręty, na których pokładzie znajdują się cywile, nie mogą nigdy stać się obiektem ataku.

Flotylla Wolności powołuje się na cztery zasady pomocy humanitarnej: człowieczeństwo, bezstronność, neutralność i niezależność. Nie stanowi żadnego zagrożenia dla bezpieczeństwa Izraela. Załadowane na statki cargo ma z natury swej charakter humanitarny (lekarstwa, sprzęt medyczny, materiały budowlane, środki schronienia takie jak domy z prefabrykatów, książki i dokumenty dotyczące praw człowieka). Pasażerowie statków to obrońcy praw człowieka i pracownicy humanitarni, zaangażowani w akcje pomocowe. Wszystkie statki przeszukano w portach, z których wyruszyły. Żadne z dóbr i osób na pokładzie nie stanowią zagrożenia dla bezpieczeństwa Izraela, nikt nie angażuje się w nielegalną działalność. Pomoc zostanie dostarczona pokojowymi środkami organizacjom humanitarnym w Gazie. Ponieważ Flotylla Wolności wiezie pomoc humanitarną, niezbędną dla przeżycia ludności cywilnej, pracowników humanitarnych i obrońców praw człowieka, należy zapewnić jej bezpieczne dotarcie do Strefy Gazy.

1. "Żadna osoba podlegająca ochronie nie może być karana za czyn, którego nie popełniła osobiście. Kary zbiorowe jak również wszelkie środki zastraszenia lub terroryzowania są wzbronione. Rabunek jest wzbroniony. Środki odwetowe w stosunku do osób podlegających ochronie i ich mienia są wzbronione" (art. 33 Czwartej Konwencji Genewskiej).

2. "Mocarstwo okupacyjne ma obowiązek zapewnienia w miarę wszystkich swoich możliwości zaopatrzenia ludności w żywność i środki lecznicze; powinno ono zwłaszcza sprowadzać żywność, zapasy lecznicze i wszelkie inne konieczne artykuły, jeżeli zasoby terytorium okupowanego są niedostateczne" (art. 55 Czwartej Konwencji Genewskiej).

3. "Jeżeli ludność terytorium okupowanego lub część tej ludności jest niedostatecznie zaopatrzona, Mocarstwo okupacyjne zgodzi się na przeprowadzenie akcji pomocy na rzecz tej ludności i ułatwi tę akcję w miarę wszystkich swoich możliwości. Akcje te, które mogą być podejmowane przez Państwo lub przez bezstronne organizacje humanitarne, jak Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża, polegać będą zwłaszcza na przesyłaniu żywności, środków leczniczych i odzieży. Wszystkie umawiające się Państwa powinny zezwolić na wolny przewóz tych przesyłek i zapewnić im ochronę" (art. 59 Czwartej Konwencji Genewskiej).

4. "Osoby podlegające ochronie będą korzystały z wszelkich ułatwień w zwracaniu się do Mocarstw opiekuńczych, Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża, krajowego Stowarzyszenia Czerwonego Krzyża (Czerwonego Półksiężyca, Czerwonego Lwa i Słońca) w kraju, w którym się znajdują, jak również do każdej organizacji, która może im przejść z pomocą.

Te różne organizacje otrzymają w tym celu wszelkie ułatwienia ze strony władz w granicach określonych przez konieczności wojskowe lub wymagania bezpieczeństwa. Poza odwiedzinami delegatów Mocarstw opiekuńczych lub Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża przewidzianymi w art. 143 Mocarstwa zatrzymujące lub okupacyjne ułatwią w miarę możności odwiedzanie osób podlegających ochronie przez przedstawicieli innych instytucji, które będą sobie tego życzyły, a których celem jest niesienie tym osobom pomocy duchowej lub materialnej" (art. 30 Czwartej Konwencji Genewskiej).

5. "Strony w konflikcie dążyć będą do zawarcia porozumień lokalnych w sprawie ewakuacji rannych, chorych, kalek, starców, dzieci i położnic ze strefy oblężonej lub otoczonej, jak również w sprawie dopuszczenia do tej strefy duchownych wszystkich wyznań oraz personelu i sprzętu sanitarnego" (art. 17 Czwartej Konwencji Genewskiej). "Strony w konflikcie podejmą niezbędne środki w celu uniknięcia pozostawienia własnemu losowi dzieci poniżej 15 lat, które zostały osierocone lub oddzielone od swych rodzin na skutek wojny, oraz w celu ułatwienia we wszelkich okolicznościach ich utrzymania, wykonywania przez nie praktyk religijnych i ich kształcenia. To ostatnie będzie w miarę możności powierzane osobom o tych samych tradycjach kulturalnych.

Za zgodą Mocarstwa opiekuńczego, jeżeli ono istnieje, Strony w konflikcie ułatwią przyjęcie tych dzieci przez kraj neutralny na czas trwania konfliktu, jeżeli będą posiadały gwarancje, że zasady wymienione w ustępie 1 będą przestrzegane.
Ponadto Strony dołożą wszelkich koniecznych starań, aby wszystkie dzieci poniżej lat 12 mogły być rozpoznane przez zaopatrzenie ich w tabliczki tożsamości lub w inny sposób" (art. 24 Czwartej Konwencji Genewskiej).

6. Rozdział 102(b)

7. Najwyższy Sąd Sprawiedliwości, 9132/07, al-Basjuni i in. przeciwko premierowi Izraela i in., 27.01.2008.