Maciej Guz wygrywa z Solidem

[2011-06-16 08:22:21]

Wygrana sądowa Macieja Guza to tylko pozornie drobny sukces pracownika w starciu z pracodawcą. Faktycznie, to obnażenie mechanizmu funkcjonowania ogromnej liczby polskich firm ochroniarskich, które stosują fikcyjne umowy zlecenia zamiast płacić pracownikom należycie za przepracowane nadgodziny, wysyłać ich na urlopy wypoczynkowe i stosować kodeksowe normy czasu pracy.

Nie ważne czy tak jak Maciej Guz jest się zatrudnionym w Solidzie, czy w Dozorbudzie czy Certusie. Łamanie prawa pracy w firmach ochroniarskich jest normą. W obronie pracowników stanął wprawdzie Sąd Najwyższy orzekając o pozorności umów o dzieło przy zatrudnianiu w ochronie. W wyroku sąd zapisał nawet, że zatrudnienie w branży ochroniarskiej jest klasycznym przykładem stosunku pracy, którego nie mogą zastępować umowy cywilnoprawne. Proceder ten jednak trwa, co najgorsze, jego ofiarami systemowo padają osoby niepełnosprawne, chętniej przyjmowane do pracy w ochronie.

Przykład Macieja Guza pokazuje, że sąd pracy może być narzędziem do walki o legalne zatrudnienie w firmach ochroniarskich. Masowość roszczeń pracowniczych może być tym środkiem, który trwale zmieni sytuację socjalną pracowników ochrony.

Grzegorz Ilnicki

14 czerwca odbyła się kolejna rozprawa sądowa Macieja Guza ("Dalej! pismo socjalistyczne") przeciwko firmie Solid, która wykorzystywała fikcyjne umowy z pracownikami do zaniżania im pensji.

Po wygranym przez Macieja Guza precedensowym procesie z firmą Solid, w którym sąd uznał, że wszystkie czynności wykonywane w czasie pracy dla tej spółki odpowiadały stosunkowi pracy i w związku z tym należy się za nie wynagrodzenie, teraz sprawa toczy się o wypłatę należnego wynagrodzenia.

Na posiedzeniu 14 czerwca przesłuchano dwóch świadków: byłego pracownika ochrony firmy Solid, Zbigniewa Jakubowskiego oraz byłego inspektora ochrony, bezpośredniego przełożonego Macieja Guza, Piotra Wasilewskiego. Obaj w pełni potwierdzili zeznania Guza. Zeznali, że pracownicy wykonywali te same obowiązki służbowe dla dwóch różnych spółek, z których jedna płaciła minimalną stawkę krajową, a druga zawierała z pracownikiem umowę zlecenie, płacąc stawkę godzinową. Stawka ta nie była zwiększana w przypadku godzin nadliczbowych. Nie wypłacano też dodatku za pracę w godzinach nocnych. Pracownicy ochrony często po przepracowaniu 24 godzin na jednym obiekcie, byli przewożeni na inny. Inspektor ochrony zatrudniony był nawet w czterech spółkach na raz.

Następna rozprawa odbędzie się 29 czerwca 2011 o godz. 11.00 w warszawskim Sądzie przy ul. Marszałkowskiej 82, 5 piętro.

Patrycja Bocheńska