Ekwador, kraj o niezwykłym bogactwie przyrodniczym, ale równie dramatycznej historii politycznej – od krwawych zamachów stanu w XX wieku, przez...
Nie mamy w Polsce pamięci społecznej po pandemii COVID-19. Jest tylko jedna duża grupa, która dobrze pamięta pandemię i umie wykorzystać ją...
Nie ma chyba bardziej żałosnego komentatora niż „geopolityk”. Wydaje mu się, że „na chłodno” analizuje fakty i jest ponad te...
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Po głosowaniu konserwatywna PP pozostaje jednak największą siłą polityczną w Hiszpanii. Na drugim miejscu - z 25,2 proc. głosów - jest Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza (PSOE). Ten wynik daje jej działaczom nadzieję na to, że w wielu regionach, miastach i gminach z pomocą innych ugrupowań uda im się odsunąć od władzy Partię Ludową.
Trzeci wynik – 6,5 proc. głosów – uzyskało liberalne ugrupowanie Ciudadanos (Obywatele).
Lewicowe Podemos (Możemy) dobry wynik osiągnęło w Madrycie i Barcelonie. W tym ostatnim mieście sformowana wokół Podemos platforma wyborcza Barcelona en Comú zdobyła większość głosów, zaś Ada Colau (na zdjęciu), aktywistka ruchu przeciwko eksmisjom, pokonała nacjonalistę katalońskiego i faworyta Xaviera Tríasa z Convergència i Unió (CiU) i została wybrana na burmistrza Barcelony.
Natomiast w stolicy Hiszpanii - nieznacznie przegrała z Partia Ludową, która po wyborach 24 maja utraciła absolutną większość w tym mieście.
Dla hiszpańskich ugrupowań niedzielne głosowanie było ważnym sprawdzianem przed nadchodzącymi, planowanymi na koniec roku, wyborami parlamentarnymi.
Fot. Facebook
