No więc Razem teraz faktycznie jest już osobno. Połowa parlamentarzystek wyszła z partii. Oświadczenie w tej sprawie opublikowała Magdalena...
Na początku lat 60. Portugalia była ostatnim z wielkich kolonialnych imperiów, które opierało się falom dekolonizacji, a jej imperium obejmowało...
W niedzielę 22 września odbyły się wybory do parlamentu (landtagu) w niemieckim kraju związkowym Brandenburgia. Są to trzecie wybory do landtagów w...
Adolfo Sánchez Vázquez o moralności i polityce
Jak się powiada Adolfo Sánchez Vázquez, hiszpański filozof zesłany po wojnie domowej do Meksyku,...
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Dorota Jagoda Michalska: Władysław Hasior - dekolonializm, nowoczesność, historia
Jacenty Dędek: Miasto na miarę człowieka
Tomasz S. Markiewka: Nierówności po polsku - liczby już znamy, teraz przemówmy do wyo
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
Galopujący Major: "1670" - serial, który może odmienić polską telewizję
KARTA PREKARIATU
Artykuł 1. Zredefiniujmy pracę jako działalność produkcyjną i reprodukcyjną
Powinniśmy uznawać i doceniać wszystkie formy pracy, nie tylko jej płatną postać. Wiele wartościowej pracy, choćby w dziedzinie opieki nad bliskimi czy wolontariatu, nie jest opłacane ani zmierzone. Podobnie rzecz ma się z wieloma spośród tych czynności, które są co prawda związane z pracą zarobkową, ale co do których oczekuje się, że ludzie będą je wykonywać w wolnym czasie. Tymczasem laburystyczna polityka celuje w maksymalizację liczby miejsc pracy – niezależnie od tego, z jak bezcelowymi, poniżającymi i wyniszczającymi środowisko aktywnościami się one wiążą.
Artykuł 2. Zreformujmy statystyki pracy
Statystyki związane z pracą powinny zostać poddane takiej reformie, która umożliwi wzięcie pod uwagę wszystkich form pracy. Winny odzwierciedlać jej konkretne realia i według nich tak ukierunkowywać politykę, aby uwzględniała ona wartości nielaburystyczne i ekologiczne.
Artykuł 3. Oprzyjmy praktyki rekrutacji na krótkich spotkaniach
Należy wprowadzić zachęty sprzyjające odchodzeniu od wydłużonych i skomplikowanych procedur rekrutacyjnych, które nakładają na prekariat zbyt duże koszty – mierzone w pieniądzach, czasie i stresie. Proces aplikowania o pracę sam powinien uchodzić za pracę. Oprogramowanie służące „prześwietleniu” osoby aplikującej powinno być zgodne z kodeksami etycznymi, zwłaszcza w odniesieniu do danych osobowych i dokumentów poświadczających kompetencje.
Artykuł 4. Uregulujmy elastyczne zatrudnienie
Elastyczne formy zatrudnienia powinny zostać uregulowane, przede wszystkim przez mechanizmy wzmacniające Głos pracowników. Prekariat nie powinien odrzucać takiego zatrudnienia en bloc, ale nie może zgadzać się na utratę praw i inne konsekwencje systemu pozbawionego właściwych form ochrony socjalnej i regulacji.
Artykuł 5. Promujmy wolne stowarzyszenia
Prekariat potrzebuje niezależnego Głosu, aby zyskać sprawczość, zdolność do obrony i realizacji własnych interesów – tak indywidualnie, jak i kolektywnie. Potrzeba do tego mechanizmów instytucjonalnych opartych na idei „wolności republikańskiej”, ponieważ tylko dzięki wolności stowarzyszania się możemy skutecznie rozpoznać własne interesy i bronić ich. Rolę takich stowarzyszeń mogą pełnić związki zawodowe, jednak dla większości przedstawicielek prekariatuu ważniejsze będą tu wspólnoty i stowarzyszenia zawodowe.
Artykuły 6–10. Odbudujmy wspólnoty zawodowe
Należy przezwyciężyć rozpoczęty przez neoliberałów i kontynuowany przez socjaldemokratów demontaż gildii zawodowych, co stanie się możliwe dzięki odbudowie wspólnot pracowniczych. Prekariat skorzystałby w tym wypadku na reformie licencji zawodowych. Należy je ograniczać i tak osłabiać oparte na nich formy rządzenia, aby prekariat uzyskał swój Głos w ramach instytucji regulującychh praktyki pracy. Należy również aktywnie promować mechanizmy rokowań zbiorowych.
Artykuł 6. Ustanówmy międzynarodowy system akredytacji zawodowej
Artykuł 7. Zrezygnujmy z systemu licencji
Artykuł 8. Uczyńmy regulacje zawodowe efektem wzajemnych porozumień
Artykuł 9. Promujmy negocjacje zbiorowe
Artykuł 10. Propagujmy zawodowe formy opieki społecznej
Artykuły 11–15. Powstrzymajmy politykę migracyjną opartą na dyskryminacji klasowej
Migranci powinni mieć takie same prawa jak pozostali członkowie społeczeństwa. Musimy przestać ich demonizować. Polityka migracyjna nie powinna opierać się na uprzedzeniach klasowych. Trzeba okiełznać i penalizować reżimy eksportu siły roboczej.
Artykuł 11. Okiełznajmy reżimy eksportu siły roboczej
Artykuł 12. Przestańmy traktować migrantów jak zbywateli
Artykuł 13. Powstrzymajmy politykę migracyjną opartą na dyskryminacji klasowej
Artykuł 14. Traktujmy migrantów na równi z innymi podmiotami na rynku pracy
Artykuł 15. Zaprzestańmy dyskryminacji przy przyznawaniu świadczeń
Artykuł 16. Zagwarantujmy wszystkim prawo do uczciwego procesu sądowego
Uczciwy proces to podstawowe, uznawane od tysiącleci prawo człowieka. Potrzebujemy go, aby ochronić obywateli przed arbitralną władzą państwa lub jego pełnomocników – oraz aby upewnić się, że inne prawa mogą być chronione i egzekwowane. Prawo do uczciwego procesu – zgodnie z Powszechną Deklaracją Praw Człowieka – wymaga dostępu obywateli do sądów, trybunałów i innych niezależnych instytucji, które rozwiązują spory według sprawiedliwych procedur, jak również odpowiedniego wsparcia, gdy dochodzi do pogwałcenia ich praw.
Artykuł 17. Zlikwidujmy pułapkę ubóstwa i pułapkę prekarności
Pułapki ubóstwa i prekarności powinny zostać zniesione; jeśli to się nie uda, ludzie powinni móc dostosować do nich swoje zachowania bez ponoszenia kar bądź sankcji. Tym, którzy zostają złapani w pułapki prekarności związane z wprowadzeniem systemu pomocy społecznej, należy przyznać rekompensaty finansowe.
Artykuł 18. Wrzućmy w ogień testy kwalifikujące do otrzymania świadczeń
Rządy powinny ograniczyć testy kwalifikujące do otrzymania świadczeń do niezbędnego minimum, a przy tym poddawać ich obiektywność niezależnej ocenie – jeszcze zanim zostaną wprowadzone i użyte w celu określenia uprawnień do otrzymania świadczeń czy usług. W dłuższej perspektywie, w miarę wygaszania warunkowości, testy te należy wycofywać.
Artykuł 19. Przestańmy demonizować niepełnosprawnych
Społeczne i ekonomiczne prawa niepełnosprawnych muszą zostać umocnione. Świadczenia powinny być związane z ich potrzebami, a nie z ich zakładaną zdolnością do pracy. Instytucje popełniające błąd pierwszego rodzaju (odmawiające świadczeń tym, którym się one należą), muszą wypłacać odpowiednią rekompensatę, a nie tylko zaległe świadczenia.
Artykuł 20. Natychmiast powstrzymajmy workfare!
System workfare – czyli przymus pracy najemnej, którą uznaje się za warunek uzyskania świadczeń – penalizuje prekariat i należy ten przymus powstrzymać. Jest niesprawiedliwy;, zwiększa nierówności; zwiększa także poczucie społecznej i ekonomicznej niepewności; kosztuje więcej publicznych środków niż pozwala ich zaoszczędzić; podważa prawo do pracy; powoduje krótko- i długotrwałą stygmatyzację; mnoży polityczne i społeczne podziały; pogarsza stan rynku pracy i ekonomiczną sytuację innych ludzi. Sprywatyzowany workfare to szkodliwy przekręt.
Artykuł 21. Uregulujmy chwilówki i kredyty studenckie
Chwilówki powinny zostać uregulowane tak, by stały się zjawiskiem rzadkim i marginalnym, a publiczne subwencje na edukację powinny zmniejszyć rolę i ciężar kredytów studenckich.
Artykuł 22. Wprowadźmy prawo do wiedzy finansowej i porad finansowych
Każdy powinien mieć prawo do tanich – osiągalnych dla niej/niego – porad finansowych, a także realną możliwość zdobycia wiedzy na temat finansów.
Artykuł 23. Spowodujmy odtowarowienie edukacji
Przemysł edukacyjny musi zostać uregulowany i ograniczony tak, by przywrócić publiczną kontrolę nad edukacją i praktyką nauczania. Wszystkie aspekty edukacji zostały utowarowione, na zgubę prekariatowi. Utowarowienie musi zostać odwrócone, a u podstaw systemu edukacji należy umieścić wartości oświeceniowe.
Artykuł 24. Wrzućmy w ogień subwencje
Subwencje są regresywną redystrybucją – od grup o niskim dochodzie na rzecz grup o wysokim dochodzie. Zniekształcają rynki i stanowią przyczynę nieefektywności gospodarczej. Prekariat, który czerpie z subwencji najmniejsze korzyści, powinien zorganizować kampanię na rzecz zniesienia wszystkich ich rodzajówa, włączając w to większość ulg podatkowych.
Artykuł 25. Zmierzajmy w stronę powszechnego dochodu podstawowego
Rządy powinny zmierzać do ustanowienia dochodu podstawowego jako prawa obywatelskiego. W globalnej gospodarce rynkowej niepewność i nierówności jedynie się pogłębią, jeśli nie wprowadzimy nowych rozwiązań. Niezbędne jest gruntowne przebudowanie systemu opieki społecznej.
Artykuł 26. Podzielmy kapitał poprzez suwerenne fundusze majątkowe
Trzeba zbudować nowy system dystrybucji, który gwarantowałby wszystkim członkom społeczeństwa udział w jego bogactwie finansowym, dywidendach społecznych z surowców naturalnych oraz innowacji technologicznych. Te realistyczne cele są w zasięgu narodowych funduszy kapitałowych.
Artykuł 27. Ożywmy dobra wspólne
Trzeba chronić i ożywić fizyczne, społeczne i informacyjne dobra wspólne. Ma to większe znaczenie dla prekariatu niż dla jakiejkolwiek innej grupy interesu.
Artykuł 28. Ożywmy demokrację deliberatywną
Demokracja deliberatywna jest jedyną drogą do przezwyciężenia takich zjawisk jak utowarowienie polityki i rozrzedzenie demokracji – a także do zapewnienia aspiracjom i poczuciu niepewności prekariatu pierwszeństwa nad dążeniami utylitarystycznymi.
Artykuł 29. Ponownie zmarginalizujmy dobroczynność
Należy zredukować rolę działalności charytatywnej do jej postaci szczątkowej, zapewniającej dodatkowy komfort, empatię i odnowę środowiska. Nie powinna ona zastępować polityki państwowej opartej na prawach.
Guy Standing
Powyższy tekst ukazał się na stronie "Praktyki Teoretycznej".
