System pomocy społecznej w Polsce i na świecie nie jest neutralny. Od lat działa w sposób, który wspiera tylko tych, którzy wpisują się w tradycyjny...
Paulina Januszewska: Współistnienie? Ta, jasne! Żydowska komiczka kontra Netanjahu
Przemysław Stefaniak: Czy sukces koncertu powinniśmy mierzyć tym ile osób kupi bilet?
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Tego samego dnia wieczorem premier Magdalena Andersson uznała porażkę w wyborach. Zapowiedziała, że złoży w czwartek dymisję. Dodała, że do czasu powołania nowego rządu pozostanie szefem gabinetu odchodzącego gabinetu i zapowiedziała, że stanie na czele socjaldemokratycznej opozycji. Podkreśliła, że w przypadku, gdy prawicowy blok nie osiągnie porozumienia, wszystkie siły polityczne - poza skrajną prawicą - będą miały otwarte drzwi do jej biura. Andersson dała w ten sposób do zrozumienia, że jeśli kandydatowi opozycji na premiera Ulfowi Kristerssonowi z Umiarkowanej Partii Koalicyjnej nie uda się sformować rządu, gotowa będzie stworzyć większość. Wówczas socjaldemokracja musiałaby przekonać do współpracy którąś z partii prawicowych.
Andersson wyraziła również niezadowolenie z powodu sukcesu antyimigranckich Szwedzkich Demokratów. Wielu obawia się, że będzie celem ataków. Podzielam ten pogląd - przyznała.
Andersson objęła funkcję szefowej rządu w listopadzie 2021 r., po rezygnacji Stefana Lofvena. Została pierwszą kobietą pełniącą funkcję premiera Szwecji. Jeszcze tego samego dnia podała się do dymisji, gdy odejście z rządu ogłosiła Partia Zielonych.
Kilka dni póżniej, w kolejnym głosowaniu, Andersson uzyskała najmniejsze wymagane poparcie – większość parlamentarzystów była „za” lub „wstrzymała się od głosu”.
fot. wch
