System pomocy społecznej w Polsce i na świecie nie jest neutralny. Od lat działa w sposób, który wspiera tylko tych, którzy wpisują się w tradycyjny...
Paulina Januszewska: Współistnienie? Ta, jasne! Żydowska komiczka kontra Netanjahu
Przemysław Stefaniak: Czy sukces koncertu powinniśmy mierzyć tym ile osób kupi bilet?
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Decydujące było poparcie udzielone przez Komunistyczną Partię Nepalu, na czele której niegdyś stał. Poparcia dla niego udzielił obecny prezes partii, Khadga Prasad Sharma Oli.
Obaj politycy byli partnerami w ostatnich wyborach parlamentarnych w 2017 r., ale w połowie pięcioletniej kadencji zaczęli rywalizować o to, kto powinien zostać premierem. Początkowo mieli osiągnąć konsensus, na mocy którego stanowisko to piastowałby najpierw jeden z nich, a potem drugi. Ostatecznie nie doszło do porozumienia, a weto postawił obecny przywódca partii maoistowskiej.
Do Dahala rękę wyciągnął Sher Bahadur Deuba, lider socjaldemokratycznego Kongresu Nepalskiego. Dzięki temu wszedł do koalicji rządzącej, a premierem został Deuba. Układ ten ostatecznie jednak upadł po wyborach z 20 października tego roku. Tym samym Dahal ponownie doszedł do porozumienia z władzami Komunistycznej Partii Nepalu.
Obecny premier Nepalu, znany wówczas jako Prachanda, przewodził powstaniu maoistów w latach 1996-2006. Ostatecznie rewolta doprowadziła do zmian konstytucyjnych, zniesienia monarchii i ustanowienia republiki oraz zalegalizowała działalność polityczną komunistów.
Od czasu zniesienia wielowiekowej monarchii w 2008 r. żaden premier nie rządził przez pełną kadencję. Poza częstymi zmianami rządów, Nepal boryka się obecnie z rozdrobnieniem sceny politycznej.
fot. Wikimedia Commons
