Na początku lat 60. Portugalia była ostatnim z wielkich kolonialnych imperiów, które opierało się falom dekolonizacji, a jej imperium obejmowało...
W niedzielę 22 września odbyły się wybory do parlamentu (landtagu) w niemieckim kraju związkowym Brandenburgia. Są to trzecie wybory do landtagów w...
Adolfo Sánchez Vázquez o moralności i polityce
Jak się powiada Adolfo Sánchez Vázquez, hiszpański filozof zesłany po wojnie domowej do Meksyku,...
Słuchając wypowiedzi polskich polityków, można odnieść wrażenie, że zielona transformacja będzie sprawiedliwa tylko wtedy, gdy będzie powolna....
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Dorota Jagoda Michalska: Władysław Hasior - dekolonializm, nowoczesność, historia
Jacenty Dędek: Miasto na miarę człowieka
Mariusz Urbanek: Wszechstronnie niewygodny Różewicz
Tomasz S. Markiewka: Nierówności po polsku - liczby już znamy, teraz przemówmy do wyo
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
Galopujący Major: "1670" - serial, który może odmienić polską telewizję
Przypomina mi to jako żywo monolatrię, czyli oryginalną żydowską odmianę monoteizmu. Monolatria zakłada, że jest tylko jeden Bóg (a więc mamy do czynienia z religią monoteistyczną), jednak ten Bóg jest w ł a s n o ś c i ą tylko jednego narodu, żaden inny naród nie ma prawa do tego Boga się zwracać. Potwierdzenie tej zasady znajdujemy w prawie talmudycznym, które wyraźnie określa, iż Żydem może być tylko osoba zrodzona z matki Żydówki. Zatem praktycznie wyznawcą Jahwe można zostać tylko w warunkach spełnienia zasad prawa mojżeszowego. Żaden goj nie ma na to szans.
Libertarianizm akceptuje jedynie wszechwładzę rynku, odrzuca jakiekolwiek zobowiązania państwa wobec obywatela, biedę traktuje jako konieczność wynikającą z oczywistych dysproporcji społecznych i wszelkie protesty, strajki uważa za absurdalną postawę roszczeniową robotników. Jeden z tzw. polskich liberałów Donald Tusk powiada: "Większość polskich ugrupowań to roszczeniowe korporacje, bardziej związki zawodowe niż partie polityczne, dla których grupowy przywilej będzie ważniejszy od uniwersalnej zasady". I dalej swoje myślenie "liberalistyczne" Tusk objaśnia na przykładzie ziemi: "Osobiście uważam, że ziemi nie należy traktować metafizycznie, ale podobnie jak inne dobra, które powinny podlegać regułom rynkowym." Pięknie. I jak mądrze. Rynek w pojęciu naszych polityków z gatunku Tuska jest wszystkim: jedynym prawem, bogiem, dyktatorem, wyrocznią i Bóg wie jeszcze czym.
W polskiej współczesnej rzeczywistości libertarianizm jest ustrojem zdrady. Oto elity polityczne, szermując hasłami demokracji i wolności, wyzbyły się wszelkich zobowiązań wobec robotników, którzy byli głównymi autorami i bohaterami rewolucji obalającej ustrój socjalistyczny (zwany dla zaciemnienia obrazu historii komunistycznym). Na grzbietach robotników ci panowie zrobili kariery polityczne, na biedzie, bezrobociu i powszechnej pauperyzacji narodu - swoje fortuny. W sumie na zdradzie powstało imperium zakłamania i złodziejstwa.
Proszę zauważyć, jak powszechnie w gębach polityków pojawia się słowo "roszczeniowy". Tymczasem jest to przecież termin z języka prawniczego. Ogranicza się jedynie do obywateli, którzy utracili jakieś dobra, prywatne bogactwa i teraz drogą prawną zgłaszają swoje roszczenia - domagają się zwrotu. Jeśli Tusk tego rodzaju określenia używa w stosunku do postaw związkowych czy robotniczych, to znaczy, iż potwierdza fakt, iż społeczeństwo zostało ograbione z jakichś dóbr. No, to jak, panie Tusk? Może należałoby zwrócić? A nie opowiadać dyrdymałek o zasadach uniwersalnych. Bo nawet w tym pokrętnym, zliberalizowanym świecie obowiązują pewne dokumenty, jak uchwalona przez ONZ Powszechna Deklaracja Praw Człowieka czy Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych. No, albo ratyfikowana przez Polskę Europejska Karta Społeczna. Może warto zajrzeć do tych dokumentów i doczytać się oczywistych obowiązków socjalnych, jakie ma państwo wobec swoich obywateli. Bo jeśli władza ma w całości przejść w łapy bezdusznego rynku, to po cholerę nam państwo. Zamieńmy Polskę w jeden wielki bazar, jarmark i złodziejski interes.
Ten, kto zgłasza tzw. roszczenia, natychmiast otrzymuje odpowiednią etykietkę: komuch. A jeśli próbuje wypowiadać się w obronie interesów pracowniczych, zatyka mu się gębę demagogicznym stwierdzeniem: to jest populizm. Natomiast cały ten pseudoliberalny bełkot na temat wyższości rynku nad prawem, sprawiedliwością, normami współżycia społecznego urasta do rangi biblii ekonomicznej, za którą stoi w roli autorytetu jeden z największych hochsztaplerów transformacji - niejaki Leszek Balcerowicz.
Wielokrotnie już powtarzałem w swej skromnej felietonistyce, że dawny proletariat, przed którym drżeli towarzysze z wszystkich komitetów PZPR, zamienił się w potulny, ogłupiany przez elity i media, skołowany i bezradny elektorat. Natomiast dyktatura proletariatu przepoczwarzyła się bezczelnie na naszych oczach w dyktaturę rynku. A dokładniej- w dyktaturę pieniądza, bo przecież rynek, mimo wszystko - jak to widać w Europie - stara się respektować podstawowe prawa etyczne. Natomiast nasi libertarianie robią coś w rodzaju eksperymentu: sprawdzają, jak głęboka jest nasza głupota, naiwność, strach i cierpliwość, jak dalece można rozkradać i rujnować to państwo, ogłaszając powszechną wszechwładzę rynku.
Perfidia libertarian jest tak bezkarna i podła, że potrafią oni namawiać zgangrenowane związki zawodowe, iżby tłumaczyły robolom, że ich nędza to naturalne koszty transformacji, że wszelka roszczeniowość hamuje procesy postępu. Poświęcona baba z "Tygodnika Powszechnego", niejaka Józefa Hennelowa, pisze bezczelnie, iż domaganie się jakiegokolwiek socjalnego minimum czy redystrybucji bogactwa narodowego jest dowodem bolszewizacji świadomości społecznej. Więc czyje jest to bogactwo narodowe? Tylko Hennelowej i jej kolesiów to dobro rozkradających?
Tragiczne jest to, że jeszcze niedawno ci ludzie, którzy dziś pyskują na roszczeniowe postawy społeczeństwa, podpisywali się pod programem Solidarności. Doradzali stoczniowcom, jak rozmawiać z komunistami i jakie twarde stawiać warunki, by obronić robotnicze interesy. Teraz, gdy stoczniowców wywala się na zbity pysk z roboty, karze się ich za strajki, do których prawo sobie wywalczyli, to znajduje się jedynie dwóch sprawiedliwych - Jacek Kuroń i Karol Modzelewski - których stać na gest solidarności. Reszta gotowa jest napluć stoczniowcom w gębę za ich ponoć nieuzasadnione postawy roszczeniowe.
Przecieram oczy ze zdumienia. Czyj to właściwie jest kraj? Jaka banda cwaniaków nim zarządza? Czy my już całkiem jesteśmy ślepi, głusi i bezradni?
Wojciech Plewa
tekst ukazał się w tarnowskim tygodniku TEMI
