Na początku 2000 roku, kandydat tradycjonalistycznej Partido Colorado (partia prawicy), Jorge Batlle, wygrał wybory prezydenckie. Było to możliwe dzięki koalicji Partido Colorado z Partido Blanco (Partią Narodową), zawiązanej dla pokonania w drugiej rundzie kandydata Postępowego Szerokiego Zjednoczonego Frontu (EP – FA), partii (a raczej koalicji partii – przyp. tłum.) lewicy, który uzyskał więcej głosów w pierwszej turze.

Partido Colorado objęła prezydenturę (w koalicji z Partido Blanco) bez planu rządzenia, stając w obliczu recesji ekonomicznej. Graczami w rządowej drużynie ekonomicznej byli wówczas Alberto Bensión, jako Minister Gospodarki, Cesar Rodriguez Batlle (kuzyn Jorge Batlle’a) jako dyrektor Banku Centralnego i ekonomista Ariel Davrieux, kierujący Biurem Planowania i Prognoz, OOP (główny negocjator z MFW}

Na początku 2000 roku bezrobocie wynosiło 12%. Rosła też fala emigracji (według danych prywatnego ośrodka CIFRA, opublikowanych w tygodniku BUSQUEDA z 11/23/200, „czterdzieści cztery procent Urugwajczyków wyemigrowałoby, gdyby mogło dostać się do innego kraju. Bezrobocie i emigracja rosły. Rok 2002 rozpoczął się od 14,8% bezrobocia, które obecnie sięgnęło 16% i nadal rośnie. Fala emigracji (z USA i Hiszpanią jako czołowymi kierunkami) wyniosła 40 tysięcy osób między czerwcem 2001 a majem 2002 (alarmująca liczba jeśli weźmiemy pod uwagę, że jesteśmy krajem z niewiele ponad trzema milionami mieszkańców). W związku z katastrofalną polityką drużyny ekonomicznej, kilka tygodni temu zgłoszono do Ministra Gospodarki apel. Został on podpisany przez Alberto Couriel’a, ekonomistę EP – FA. Nie domagał się on natychmiastowej zmiany grupy ekonomicznej, ale w końcu Rodríguez Batlle został zdymisjonowany. Gdy, kilka dni później dyrektor drużyny spotkał się z żądaniem ustąpienia, które zostało podtrzymane przez EP – FA, prezydent został zmuszony do zdymisjonowania Alberto Bensiona, przekazując nadzór nad niewygodnym ministerstwem ekonomiście i senatorowi z ramienia Partido Colorado, Alejandro Atchugarry’emu. Jedynym członkiem grupy ekonomicznej, nadal pełniącym swoje obowiązki, pomimo żądań dymisji ze strony EP – FA jest Ariel Davrieux, którego broni rząd. „To kwestia techniczna, a Davrieux jest najleposzym technikiem, aby stać na czele OOP.”

We wtorek, 30 lipca, kilka dni po zaprzysiężeniu nowego ministra gospodarki, ogłoszono wakacje bankowe. Bank Centralny poprosił o to, ze względu na „powtarzające się naruszenia przepisów ze strony Banco Montevideo i Caja Obrera (dużych banków”, co oznaczało że oba banki były praktycznie niewypłacalne. Było to spowodowane zarówno wycofywaniem depozytów (przeciętnie 40 mln dolarów dziennie) jak i defraudacjami braci Periano, właścicieli Banco Montevideo. Posunięciami takimi były: pożyczki udzielane własnym firmom; konta przesyłane (za zgodą właścicieli) do banków na Karaibach, które później w tajemniczy sposób były zamykane, a pieniądze znikały; i inne.
Dwa dni po ogłoszeniu wakacji bankowych, rozpoczęły się rabunki. Inne od tych mających miejsce w Argentynie. W większości nie było tu widać rodziców zdeterminowanych, aby zdobyć trochę jedzenia. Rabunków dokonywali przeważnie młodzi, a kradzionymi artykułami nie były ani artykuły pierwszej potrzeby, ani żywność, tylko papierosy czy importowana whisky. Nie należy upraszczać, że nikt z rabusiów nie był głodny, ale nie dotyczyło to większości. Rodziców z dziećmi można było spotkać w restauracjach, stojących przez cztery godziny po lunch. W związku z rabunkami całą policję skierowano na ulice, w szczególności na przedmieścia. Do obserwacji miasta wysłano helikoptery.

Wydarzenia te spowodowały paranoję. Ludzie najbardziej martwili się rabunkami, a nie sposobem wyjścia z kryzysu fianansowego, dlaczego się on pojawił i dlaczego Peiranos (którzy mieli pojawić się przed sędzią Egurenem, 7 sierpnia) nie są w więzieniu, lub pod dozorem. Nikt nie skorzystał z tej paranoi bardziej niż rząd. W rzeczywistości 2 sierpnia policja rozsiewała plotki o hordach szabrowników, nadchodzących z przedmieść do dzielnic handlowych. Nie pojawili się oni jednak nigdy.

Rabunki skończyły się w dziwny sposób, gdy USA dały Urugwajowi pożyczkę na sumę 1,5 miliarda dolarów (miała ona dokapitalizować państwowe banki, tak aby Urugwaj spłacił międzynarodowe agencje kredytowe.) Pożyczka wiązała się z warunkiem zgody na prawo wzmacniające system bankowy, które przeszło głosami koalicji,a zostało odrzucone przez EP-FA. Dzisiaj banki, które nie zostały dofinansowane, są zamknięte (Banco Montevideo, Banco de Credito i inne). Te które są otwarte, nie zwracają depozytów w ustalonym terminie. Depozyty są zamieniane na dolary i rozkładane na trzy lata: 25% w pierwszym roku, 35% w drugim i pozostałe 40% w trzecim i co ciekawsze opłata została podniesiona do 2% wartości depozytu. W związku z tym w bankach są pieniądze, które nie mogą zostać wycofane. Ograniczenia wypłat „corralitos” działają w Urugwaju. Nie są jednak podobne do wersji argentyńskiej.

Mam nadzieję, że ekonomia polityczna kraju zmieni się, ponieważ proszenie o kolejne pożyczki czyni nas zależnymi od MFW, Banku Światowego oraz USA i oddala nas od tego celu. Jeśli nie uda nam się zmienić i pobudzić ekonomicznie Urugwaj, jedyną drogą będzie wieczne zadłużanie się, które doprowadzi do tego, że w końcu MFW nie będzie miał czego ukraść.

Mam nadzieję że to nie nastąpi.