W Ełku, czyli wszędzie

[2002-09-16 15:35:53]

Nie jest łatwo być bezrobotnym w Ełku. Bezrobocie w regionie tradycyjnie rekordowe, spis powszechny pokaże stan sprzed kilku miesięcy, nieaktualny, bo gospodarka się zwija. Szanse na znalezienie legalnej roboty minimalne, dla starszych, po trzydziestce – żadne. Rodziny pomagają, ale długo nie mogą, czasami nie chcą. W tej sytuacji pozostaje zorganizowana pomoc społeczna, miłosierdzie gminy, Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej. Jego pracownicy, wyposażeni w ustawowe kryteria i skromne budżetowe środki są panami życia i śmierci swoich – według oficjalnej nomenklatury – klientów. Każą zbierać po 20 pieczątek miesięcznie (po 2 dziennie) od zakładów pracy, że ich nie chcą, by wykazać aktywność w poszukiwaniu pracy, sprawdzają posiadanie luksusów typu pralka automatyczna, pies, wideo, telefon. Jak nie masz pieczątek, jak się jeszcze do cna nie wyprzedałeś, jak trafisz na zły humor – wypadasz z systemu. Nie dostaniesz fakultatywnej zapomogi 100, 70 czy 30 zł. Tak to czują bezrobotni, pokazując decyzje o zapomogach.

Niektórzy się zbuntowali, założyli oddział Polskiej Organizacji Bezrobotnych, podpisali przygotowany przez jej centralę wniosek o pomoc społeczną pozwalającą przeżyć godnie i bez pracy na czarno prosząc o jedyne 477 zł, powołując się na zapisy konstytucyjne. Kierownik Sekcji Analiz, Programowania i Koordynacji MOPS, mgr Maria Ścierańska, wielce obrażona sformułowaniami wniosków, w odpowiedzi na pisała na firmowych drukach, z pieczęcią instytucji: „W związku z kierowanym do Prokuratury wnioskiem w sprawie oszczerstw zawartych w Pana podaniu z dnia 05.08.02 wzywa się Pana do osobistego stawienia się w MOPS W Ełku 27.08.02 w celu złożenia wyjaśnień”. Wśród mniej obeznanych z procedurą bezrobotnych taki tekst mógł wywołać i wywołał przerażenie, stąd po kilku bezsennych nocach sterro-ryzowany pięćdziesięciokilkuletni Marian Grześ podpisał podyktowany akt skruchy i wyparcia się własnego wniosku.

To jednak nie koniec. Ełccy bezrobotni podnieśli się z kolan i kilkudziesięcioosobową grupą zjawili się 9 września w Urzędzie Miejskim, żądając od władz miasta publicznych przeprosin w lokalnych mediach na koszt urzędu za bezprawne zastraszanie i szykanowanie bezrobotnych przez MOPS, który ustawowo do czegoś innego ma służyć. Wiceprezydent Romuald Różycki zwlekał, wywijał się jak tylko mógł, uznawał przedstawione dokumenty za niewystarczające, odwoływał się do decyzji Prokuratury, która o niczym nie była informowana i absurdalny wniosek Ścierańskiej musiałaby skoszować. Perspektywa okupacji Urzędu stawała się coraz bliższa. Wreszcie, po wezwaniu radczyni prawnej, szefowej MOPS i samej Ścierańskiej, po niemal dwu godzinach wiceprezydent uznał postulaty bezrobotnych. Jednym z nich było żądanie, by zmienić stosunki w MOPS, a nie przez zwolnienie Ścierańskiej umyć ręce i zakończyć sprawę. Bezrobotni napisali, że honor bezrobotnego nie po-zwala im wysyłać nikogo na bezrobocie i Ścierańska ma zostać. To szczególnie wzburzyło urzędników, łącznie z samą Ścierańską, która pytała „I co, mam was te-raz po rękach całować?”. Był to bardzo dotkliwy cios w godność Urzędu – Urząd nie tylko przeprasza jakichś obszczymurków, którzy są jego klientami, a tu bezrobotni jeszcze nie wygrali wyborów, a dyktują w Urzędzie politykę kadrową, czyli to, co dla każdego kacyka najważniejsze!

Zbigniew Partyka

lewica.pl w telefonie

Czytaj nasze teksty za pośrednictwem aplikacji LewicaPL dla Androida:

Piotr Ikonowicz: Jestem przerażony

Dawid Kański: Komentarz do wyborów prezydenckich w USA

Xavier Woliński: Baśń o „sprawczości”

Aleksander Radomski: Goździki, które zasiały zmiany

Bartłomiej Zindulski: Lewicowa alternatywa Sahry Wagenknecht

Witold Sawicki: Walka z nowotworem, na osobistym przykładzie

W Ełku, czyli wszędzie

lewica.pl w telefonie

28 listopada: