Słuchając wypowiedzi polskich polityków, można odnieść wrażenie, że zielona transformacja będzie sprawiedliwa tylko wtedy, gdy będzie powolna....
Oboje współprzewodniczący partii Die Linke − Janine Wissler i Martin Schirdewan − opublikowali...
Wielka Brytania jest świadkiem brutalnych, antyimigranckich zamieszek i ataków, które rozpoczęły się w angielskiej miejscowości Southport po tym jak...
Dorota Jagoda Michalska: Władysław Hasior - dekolonializm, nowoczesność, historia
Jacenty Dędek: Miasto na miarę człowieka
Mariusz Urbanek: Wszechstronnie niewygodny Różewicz
B. Gajdzik, A. Janociński, A. Magiera: Jak się zakłada związek w instytucji kultury?
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
Galopujący Major: "1670" - serial, który może odmienić polską telewizję
Jarosław Pietrzak: Napoleon, któremu o nic nie chodziło
Milovan Dżilas, ojciec i patron rewizjonistów marksistowskich, materiał empiryczny do swojej oskarżycielskiej "Nowej klasy wyzyskiwaczy" czerpał z życia w realnym socjalizmie. Dowodem na istnienie klasy "właścicieli" państw komunistycznych był między innymi rozbudowany systemu przywilejów ludzi władzy. Bardzo ostro kontrastowały one z oficjalną teorią społeczeństwa bezklasowego.
Gdy upadł realny socjalizm, logiczna stała się likwidacja przywilejów władzy. Następowała jednak bardzo opornie. Smak władzy, jak okazało się, ma czarowne właściwości, którym najzwyczajniej trudno było się oprzeć nowym ludziom.
Mamy jeszcze w naszym kraju szpitale za "żółtymi firankami". W Warszawie należą do nich Szpital Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na ulicy Wołoskiej i Centralny Szpital Wojskowy przy ulicy Szaserów. Budżet roczny każdego z nich przewyższa budżet o połowę większego Szpitala Klinicznego Akademii Medycznej w Warszawie przy ulicy Banacha aż o blisko 60 milionów złotych.
Oba te szpitale są zarezerwowane dla VIP-ów (Very Important Person). Tutaj nie brakuje ani lekarstw, ani dobrej opieki, to tutaj oddziały są wyremontowane, sprzęt medyczny najnowszy. Mają się one tak świetnie dzięki swoistemu przekrętowi, który narodził się w dniach reformy systemu służby zdrowia. Parlament powołał wówczas obok regionalnych kas chorych - czyli dla nas, krajowców - kasa chorych dla branżowców, czytaj: między innymi policjantów, żołnierzy, w tym VIP-ów. Dzięki czarom nad budżetem niektóre branżowe kasy chorych, bo nie kolejarskie na przykład, od początku miały się lepiej. Jak miało być jednak inaczej, skoro branżową kasę chorych policjantów zasilono politykami, czyli VIP-ami. W ich szpitalach prawem kaduka postanowiono, że osobodzień leczenia będzie droższy niż w szpitalach dla zwykłych śmiertelników.
Za tym poszły szczegółowe ustalenia. Wstawienie zastawki serca w szpitalu dla mundurowych będzie kosztowniejsze niż na Banacha; podobnie stało się z badaniami tomograficznymi i wszelkimi innymi kosztownymi usługami lekarskimi, od których często zależy nasze życie. Przy okazji w trosce o spokój własny założyciele tego systemu zadbali, aby koszty usług medycznych dostępnych w szpitalach, takich jak na przykład Banacha, były rejestrowane w Internecie. Natomiast w szpitalach mundurowo-vipowskich, zgodnie z właściwościami służb, które tak mocno kocha władza, informacje te zostały utajnione.
System ten stworzyła władza poprzednia, a więc tak zwana prawicowa. Natomiast socjaldemokrata Leszek Miller, powołując Narodowy Fundusz Zdrowia, różnice w cennikach zwiększył.
W rezultacie więc szpital przy Banacha, w którym leczy się do 1200 pacjentów, podczas gdy na Wołoskiej jest łóżek tylko 800, znajduje się w stanie zapaści i żyje na kredyt. Jego kondycja nie może być lepsza, skoro koszty usług medycznych obliczane są z sufitu. Jak bowiem w sposób zdroworozsądkowy można wyjaśnić, że wszczepienie stymulatora na oddziale kardiologicznym przy Banacha kosztuje 5500 złotych, natomiast u mundurowych i posłów 16 100 złotych. Dlaczego "hospitalizacja związana z wszczepieniem defibrylatora jednojamowego lub dwujamowego" w cywilnym szpitalu kosztuje 29 500 złotych, a u posłów i ministrów 40 400. Zapalenie trzustki u osób zwyczajnych wymaga wydania jedynie 3600 złotych, podczas gdy takie samo zapalenie trzustki ministerialnej bądź premierowskiej kosztuje aż 10000 złotych. Hospitalizacja na oddziale kardiologicznym przy Banacha kosztuje 1865 złotych, natomiast u mundurowych i posłów 2600 złotych. Itd., itp.
Wygibasy cenowe służą bowiem temu, aby ukryć przed opinią publiczną, że w piętnastym roku transformacji ustrojowej rząd utrzymuje i rozbudowuje skansen medyczny, czyli specwarunki leczenia rodem z socjalistycznego arsenału opisywanego swego czasu właśnie przez Dżilasa. A dodatkowo wszystko to dzieje się w dobie gromkich nawoływań obu panów premierów, aby uszczelnić finanse państwa i zaciskać pasa.
Lepsze warunki leczenia uzyskują politycy nie z tytułu wyższych płaconych przez siebie składek, nie za dodatkowe opłaty, lecz jedynie z racji zajmowania stanowisk publicznych. Formalnie nigdzie nie ma u nas konstytucyjnego zapisu, który by mówił, że jakimś grupom osób ubezpieczonych w Polsce należą się lepsze warunki. Jesteśmy równi wobec prawa i równi jako odbiorcy świadczeń. Zapewniam, że we wszystkich cywilizowanych krajach istnienie takiego tajnego systemu w ramach lecznictwa publicznego wywołałoby przesilenie polityczne. W Polsce natomiast coraz częściej niczemu się już nie dziwimy!
Konsekwencje tej sytuacji są czytelne. Dzięki odrębnemu lecznictwu dla ludzi władzy system lecznictwa publicznego może się najspokojniej walić. Rząd bowiem nie tylko może się sam wyżywić, jak zauważył swego czasu Jerzy Urban, lecz także potrafi się sam wyleczyć, jak dowodzi aktualna polityka Leszka Millera. W tej sytuacji nie mogą dziwić nadzwyczaj spokojne reakcje naszej Rady Ministrów, bez paniki wysłuchującej dramatycznych informacji dochodzących z wielu krajowych szpitali.
Janusz Rolicki
Artykuł pochodzi z dziennika Rzeczpospolita
