No więc Razem teraz faktycznie jest już osobno. Połowa parlamentarzystek wyszła z partii. Oświadczenie w tej sprawie opublikowała Magdalena...
Na początku lat 60. Portugalia była ostatnim z wielkich kolonialnych imperiów, które opierało się falom dekolonizacji, a jej imperium obejmowało...
W niedzielę 22 września odbyły się wybory do parlamentu (landtagu) w niemieckim kraju związkowym Brandenburgia. Są to trzecie wybory do landtagów w...
Adolfo Sánchez Vázquez o moralności i polityce
Jak się powiada Adolfo Sánchez Vázquez, hiszpański filozof zesłany po wojnie domowej do Meksyku,...
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Dorota Jagoda Michalska: Władysław Hasior - dekolonializm, nowoczesność, historia
Jacenty Dędek: Miasto na miarę człowieka
Tomasz S. Markiewka: Nierówności po polsku - liczby już znamy, teraz przemówmy do wyo
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
Galopujący Major: "1670" - serial, który może odmienić polską telewizję
Powstały zaledwie przed miesiącem Sojusz PDS i byłych działaczy SPD skupionych wokół Oskara Lafontaine’a przebojem wszedł do gry. Jak wynika z sondażu wykonanego na zlecenie telewizji ARD, sojusz ten może liczyć na 31 proc. głosów w Niemczech wschodnich. Co jednak ważniejsze – w skali całego kraju ugrupowanie to może we wrześniowych wyborach do Bundestagu uzyskać 11 proc. głosów.
To niewątpliwie premia za społeczną wyrazistość. Sojusz nie kluczy, nie próbuje łączyć wody z ogniem, czyli interesów wielkiego kapitału i pracowników. Murem staje za tymi drugimi, stwarzając alternatywę dla neoliberalnej polityki rządu Schroedera. Przesłanie jest proste – nie ma zgody na ciągłe bogacenie się jednych grup społecznych i ciągłą pauperyzację innych. Dlatego Gysi i Lafontaine domagają się ochrony rynku pracy (w tym utrzymania świadczeń dla bezrobotnych), zwiększenia płacy minimalnej, ograniczenia czasu pracy oraz zwiększenia uprawnień związków zawodowych. Tematy znane i u nas, a jednak często zapominane w czasach rządów Millera i Belki. Dzisiaj też zresztą nie ma w tych sprawach zgody nie tylko na lewicy, ale i w poszczególnych jej częściach.
Niemiecki przykład pokazuje, że może obok siebie funkcjonować kilka partii lewicowych. Warunek jest jeden – wyborcy muszą widzieć istotne dzielące je różnice. Bo to, że z jednej strony jest Wojtek, czy Grzegorz, a z drugiej Marek, czy Iza, to jednak za mało. Rywalizować muszą dwie wizje polityczne. Skoro różnice są na tyle istotne, by nie dało się ich pogodzić, to trudno – należy brać rozwód, rozstać się zamiast utrzymywać jedność skutkującą trudnymi kompromisami liberałów i socjałów. Wtedy wybór będzie rzeczywiście jasny.
Po niemieckich wyborach powstaną więc zapewne dwie partie lewicy. Z jednej strony centrowa, z drugiej socjalna. I świat się nie zawali.
To jest chyba jakiś pomysł także na problemy polskiej lewicy. Na czas po wyborach...
Wiesław S. Dębski
Tekst pochodzi z dziennika "Trybuna"
