Ekwador, kraj o niezwykłym bogactwie przyrodniczym, ale równie dramatycznej historii politycznej – od krwawych zamachów stanu w XX wieku, przez...
Nie mamy w Polsce pamięci społecznej po pandemii COVID-19. Jest tylko jedna duża grupa, która dobrze pamięta pandemię i umie wykorzystać ją...
Nie ma chyba bardziej żałosnego komentatora niż „geopolityk”. Wydaje mu się, że „na chłodno” analizuje fakty i jest ponad te...
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Powstały zaledwie przed miesiącem Sojusz PDS i byłych działaczy SPD skupionych wokół Oskara Lafontaine’a przebojem wszedł do gry. Jak wynika z sondażu wykonanego na zlecenie telewizji ARD, sojusz ten może liczyć na 31 proc. głosów w Niemczech wschodnich. Co jednak ważniejsze – w skali całego kraju ugrupowanie to może we wrześniowych wyborach do Bundestagu uzyskać 11 proc. głosów.
To niewątpliwie premia za społeczną wyrazistość. Sojusz nie kluczy, nie próbuje łączyć wody z ogniem, czyli interesów wielkiego kapitału i pracowników. Murem staje za tymi drugimi, stwarzając alternatywę dla neoliberalnej polityki rządu Schroedera. Przesłanie jest proste – nie ma zgody na ciągłe bogacenie się jednych grup społecznych i ciągłą pauperyzację innych. Dlatego Gysi i Lafontaine domagają się ochrony rynku pracy (w tym utrzymania świadczeń dla bezrobotnych), zwiększenia płacy minimalnej, ograniczenia czasu pracy oraz zwiększenia uprawnień związków zawodowych. Tematy znane i u nas, a jednak często zapominane w czasach rządów Millera i Belki. Dzisiaj też zresztą nie ma w tych sprawach zgody nie tylko na lewicy, ale i w poszczególnych jej częściach.
Niemiecki przykład pokazuje, że może obok siebie funkcjonować kilka partii lewicowych. Warunek jest jeden – wyborcy muszą widzieć istotne dzielące je różnice. Bo to, że z jednej strony jest Wojtek, czy Grzegorz, a z drugiej Marek, czy Iza, to jednak za mało. Rywalizować muszą dwie wizje polityczne. Skoro różnice są na tyle istotne, by nie dało się ich pogodzić, to trudno – należy brać rozwód, rozstać się zamiast utrzymywać jedność skutkującą trudnymi kompromisami liberałów i socjałów. Wtedy wybór będzie rzeczywiście jasny.
Po niemieckich wyborach powstaną więc zapewne dwie partie lewicy. Z jednej strony centrowa, z drugiej socjalna. I świat się nie zawali.
To jest chyba jakiś pomysł także na problemy polskiej lewicy. Na czas po wyborach...
Wiesław S. Dębski
Tekst pochodzi z dziennika "Trybuna"
