Ekwador, kraj o niezwykłym bogactwie przyrodniczym, ale równie dramatycznej historii politycznej – od krwawych zamachów stanu w XX wieku, przez...
Nie mamy w Polsce pamięci społecznej po pandemii COVID-19. Jest tylko jedna duża grupa, która dobrze pamięta pandemię i umie wykorzystać ją...
Nie ma chyba bardziej żałosnego komentatora niż „geopolityk”. Wydaje mu się, że „na chłodno” analizuje fakty i jest ponad te...
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Wisława Szymborska urodziła się 2 lipca 1923 w Kórniku koło Poznania. Studiowała polonistykę i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1952 do 1981 była związana z redakcją "Życia Literackiego". Pełniła tam funkcję redaktora działu poezji. W latach osiemdziesiątych współpracowała z redakcją krakowskiego miesięcznika literackiego "Pismo". Opublikowała wiele znakomitych tomów poetyckich, m.in.: "Wołanie do Yeti" (1957), "Sto pociech" (1967), "Wszelki wypadek" (1972), "Wielka liczba" (1976). Była także autorką niezwykle popularnych felietonów o literaturze, które ukazywały się przez wiele lat na łamach m.in. "Życia Literackiego", a później wydawane były w wyborach książkowych pt. "Lektury nadobowiązkowe" (1973, 1976, 1992, 1996). W 2001 roku ukazała się "Poczta literacka", będąca wyborem porad literackich z "Życia Literackiego".
Artur Sandauer poświęcił twórczości poetki jedną z rozpraw w tomie "Poeci czterech pokoleń". "Pogodzona z historią (Rzecz o Wisławie Szymborskiej)" to jedno z najbardziej wnikliwych studiów dotyczących poetki. Można tam przeczytać: Poezja Szymborskiej (...) nie proponuje rewolucyjnych form wyrazu; jej najbardziej wyszukane przenośnie mają wdzięk naturalny, dzięki któremu docierają do czytelnika bez trudu: sama zresztą definiuje się jako "autorka staroświecka", zwolenniczka "rymowanek" (...) A jednak - wbrew tym deklaracjom - stoi ona w pełni na gruncie nowoczesności. Tyle że nowoczesny jest u niej nie styl - ten świadczyłby raczej o umiejętności wykorzystywania odkryć dotychczasowych - lecz myślenie. Charakteryzuje ją - przeciwna wszelkim "naiwnym realizmom" - postawa poznawcza.
W konkluzji Sandauer stwierdzał, że poezja Szymborskiej NIE JEST ANI TRADYCJONALNIE MORALISTYCZNA, ANI AWANGARDOWO-ARTYSTOWSKA: JEST PO PROSTU - DOSKONAŁA.
Tomasz Kłusek
