Na początku lat 60. Portugalia była ostatnim z wielkich kolonialnych imperiów, które opierało się falom dekolonizacji, a jej imperium obejmowało...
W niedzielę 22 września odbyły się wybory do parlamentu (landtagu) w niemieckim kraju związkowym Brandenburgia. Są to trzecie wybory do landtagów w...
Adolfo Sánchez Vázquez o moralności i polityce
Jak się powiada Adolfo Sánchez Vázquez, hiszpański filozof zesłany po wojnie domowej do Meksyku,...
Słuchając wypowiedzi polskich polityków, można odnieść wrażenie, że zielona transformacja będzie sprawiedliwa tylko wtedy, gdy będzie powolna....
Dorota Jagoda Michalska: Władysław Hasior - dekolonializm, nowoczesność, historia
Jacenty Dędek: Miasto na miarę człowieka
Mariusz Urbanek: Wszechstronnie niewygodny Różewicz
B. Gajdzik, A. Janociński, A. Magiera: Jak się zakłada związek w instytucji kultury?
Tomasz S. Markiewka: Nierówności po polsku - liczby już znamy, teraz przemówmy do wyo
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
Galopujący Major: "1670" - serial, który może odmienić polską telewizję
W kampanii wyborczej Petro prezentował zdecydowanie lewicowy i prosocjalny program, obiecując skończyć ze społecznymi nierównościami za sprawą głębokich reform, obejmujących m.in. redystrybucję dochodów poprzez większe opodatkowanie dużych koncernów.
Obiecywał także reformę emerytalną, wprowadzenie bezpłatnej edukacji na poziomie uniwersytetów, a także usprawnienie walki z kartelami narkotykowymi i innymi zorganizowanymi grupami przestępczymi.
Zapowiedział ponadto zakaz realizacji nowych inwestycji naftowych, choć nie dotyczyłby on żadnych umów już zawartych. Ten ostatni punkt wzbudził największe kontrowersje. Kolumbia jest obok Wenezueli jednym z największych producentów i eksporterów ropy naftowej w Ameryce Południowej.
Te propozycje przekonały do Petro ponad połowę wyborców, którzy już dwa razy jego kandydaturę odrzucali. Lewicowy polityk wygrał bowiem wybory prezydenckie dopiero za swoim trzecim podejściem.
Wcześniej przeszkadzała mu w tym jego przeszłość. Zanim został politykiem, był jednym z ważnych członków skrajnie lewicowej partyzantki Ruch 19 Kwietnia (M-19), która przez 15 lat – między 1974 a 1989 r. – prowadziła wojnę z rządem.
W 1990 r. - na długo zanim zrobiła to liczniejsza lewicowa partyzantka FARC - M-19 zawarła z rządem porozumienie pokojowe, przekształcając się w legalnie działającą partię. Jednak długo zajmowała ona na scenie politycznej skrajne miejsce.
Dla wielu Kolumbijczyków lata wojny domowej z lewicowymi partyzantkami to bolesne wspomnienie. Przeciwnicy wyborczy Petro grali jego przeszłością podczas całej kampanii.
fot. Wikipedia Commons
