Ekwador, kraj o niezwykłym bogactwie przyrodniczym, ale równie dramatycznej historii politycznej – od krwawych zamachów stanu w XX wieku, przez...
Nie mamy w Polsce pamięci społecznej po pandemii COVID-19. Jest tylko jedna duża grupa, która dobrze pamięta pandemię i umie wykorzystać ją...
Nie ma chyba bardziej żałosnego komentatora niż „geopolityk”. Wydaje mu się, że „na chłodno” analizuje fakty i jest ponad te...
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Pawlak, oprócz poparcia parlamentarnej Lewicy, zyskał również dzięki temu, że w mocy pozostaje pakt senacki, wobec czego ani Trzecia Droga, ani Koalicja Obywatelska nie wystawiały swoich kontrkandydatów. Stanisław Pawlak zdobył ostatecznie 9888 głosów, co pozwoliło mu uzyskać mandat senatora. Zagłosowało nań 46,3 proc. wyborców. Konkurentami Pawlaka byli Jarosław Chmielewski (PiS) z Komitetu Wyborczego Prawi i Skuteczni — na którego zagłosowało 7621 osób (35,69 proc.) oraz Tomasz Sikorowski z Konfederacji, na którego głos oddało 3848 osób (18,01 proc.). Frekwencja w okręgu nr 13 była jednakże bardzo słaba, wynosząc jedynie 8,4 proc.
fot. facebook.com/StanislawPawlakSLD
