Ekwador, kraj o niezwykłym bogactwie przyrodniczym, ale równie dramatycznej historii politycznej – od krwawych zamachów stanu w XX wieku, przez...
Nie mamy w Polsce pamięci społecznej po pandemii COVID-19. Jest tylko jedna duża grupa, która dobrze pamięta pandemię i umie wykorzystać ją...
Nie ma chyba bardziej żałosnego komentatora niż „geopolityk”. Wydaje mu się, że „na chłodno” analizuje fakty i jest ponad te...
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Mieści się ona na Warszawskim Żoliborzu przy skrzyżowaniu ulic Suzina i Próchnika.
1 sierpnia 1944 roku żołnierze OW PPS batalionu im. Dąbrowskiego byli pierwszą jednostką wojskową, która podjęła walkę. O godzinie 13.30 jedna z drużyn kompanii ("Żniwiarz") zaczęła przenosić worki z bronią z magazynu przy ul. Brodzińskiego ulicą Krasińskiego do miejsca koncentracji ("Żniwiarza") w parku Promyka. Na ul. Krasińskiego przy rogu ul. Kochowskiego doszło do spotkania z ośmioosobowym patrolem lotników niemieckich. Oddział odpowiedział ogniem i zaczął wycofywać się w stronę pl .Wilsona i ul. Suzina. Dwóch lotników niemieckich zostało rannych.
Natychmiast zaalarmowani Niemcy wysłali na Żoliborz komando alarmowe wraz z czołgiem i kilkoma samochoddami z karabinami maszynowymi. Rozpoczęli oni przeczesywanie okolicy.
Roland Butrimas
