No więc Razem teraz faktycznie jest już osobno. Połowa parlamentarzystek wyszła z partii. Oświadczenie w tej sprawie opublikowała Magdalena...
Na początku lat 60. Portugalia była ostatnim z wielkich kolonialnych imperiów, które opierało się falom dekolonizacji, a jej imperium obejmowało...
W niedzielę 22 września odbyły się wybory do parlamentu (landtagu) w niemieckim kraju związkowym Brandenburgia. Są to trzecie wybory do landtagów w...
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Dorota Jagoda Michalska: Władysław Hasior - dekolonializm, nowoczesność, historia
Jacenty Dędek: Miasto na miarę człowieka
Tomasz S. Markiewka: Nierówności po polsku - liczby już znamy, teraz przemówmy do wyo
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
Galopujący Major: "1670" - serial, który może odmienić polską telewizję
Prezydentem Piemontu został popierany przez centroprawicę Roberto Cota z Ligi Północnej, który pokonał kandydatkę centrolewicy - PD, IdV, SEL oraz Unii na rzecz Centrum (Unione di Centro) - Mercedes Bresso. Poza tym w regionie startowali Renzo Rabellino, popierany przez skrajnie prawicowe ugrupowania Liga Padańska (Lega Padana), Nie Euro (No euro), Nowa Siła (Forza Nuova) oraz Ruch Społeczny - Trzykolorowy Płomień (Movimento Sociale - Fiamma Tricolore), a także Davide Bono z populistycznego Ruchu 5 Gwiazd (Movimento a 5 Stelle).
W Lombardii zwyciężył popierany przez centroprawicę Roberto Formigoni z Ludu Wolności, pokonując kandydata PD, IdV i SEL Filippo Penatiego. Poza nimi na to stanowisko kandydowali również Savino Pezzotta z Unii na rzecz Centrum, Vittorio Agnoletto z Federacji Lewicy (Federazione della Sinistra), w której skład wchodzą Partia Odrodzenia Komunistycznego (Partito della Rifondazione Comunista), Partia Włoskich Komunistów (Partito dei Comunisti Italiani), Socjalizm 2000 (Socialismo 2000) i Stowarzyszenie 23 Marca "Praca - Solidarność" (Associazione 23 marzo "Lavoro-Solidarietà"), Vito Crimi z Ruchu 5 Gwiazd oraz Gian Mario Invernizzi ze skrajnie prawicowej Nowej Siły (Forza Nuova).
W Wenecji zwyciężył popierany przez centroprawicę Luca Zaia z Ligi Północnej, pokonując kandydata PD, IdV i SEL Giuseppe Bortolussiego. W wyborach startowali ponadto: Antonio De Poli z UdC, Gianluca Panto z separatystycznej i libertariańskiej Weneckiej Partii Narodowej (Partito Nasionał Veneto), Silvano Polo z koalicji Partia Wenecjan (Partito dei Veneti), skupiającej weneckich separatystów o różnych poglądach od liberałów i centrystów po komunistów, David Borrelli z Ruchu 5 Gwiazd i Paolo Caratossidis z Nowej Siły.
W Ligurii zwycięstwo odniósł popierany przez Claudio Burlando z Partii Demokratycznej, popierany także przez IdV, SEL i UdC, który pokonał kandydata centroprawicy Sandro Biasotti z Ludu Wolności.
W Emilii-Romanii prezydentem został Vasco Errani z Partii Demokratycznej, wspierany przez IdV i SEL, pokonując Anna Marię Bernini, kandydatkę Ludu Wolności, wspieranej przez centroprawicę. Poza nimi o funkcję tę starali się Gian Luca Galletti z UdC oraz David Borrelli z Ruchu 5 Gwiazd.
W Toskanii zwyciężył Enrico Rossi z Partii Demokratycznej, popierany przez IdV i SEL, pokonując kandydatkę centroprawicy Monicę Faenzi z Ludu Wolności. Poza nimi startowali także Francesco Bosi z UdC, Alfonso De Virgiliis z Włoskich Radykałów (Radicali Italiani) oraz Ilario Palmisani z Nowej Siły.
W regionie Marche sukces odniósł Gian Mario Spacca z Partii Demokratycznej, popierany także przez IdV i UdC, który pokonał kandydata centroprawicy Emilio Marinelliego z Ludu Wolności. Poza nim startował także Massimo Rossi, wspierany przez Federację Lewicy oraz Lewicę, Ekologię, Wolność.
W Umbrii zwyciężył kandydat centrolewicy Catiuscia Marini z PD, który pokonał Fiammettę Modenę z Ludu Wolności, popieraną przez centrolewicę. Ich kontrkandydatem był Paola Binetti z UdC.
W Lacjum zwyciężyła Renata Polverini z Ludu Wolności, popierana przez centroprawicową koalicję oraz UdC, pokonując Emmę Bonino, którą poparła koalicja centrolewicowa oraz Włoscy Radykałowie (jest współprzewodniczącą tej partii). Ich kontrkandydatem była Marzia Marzoli z Sieci Obywatelskiej (Rete dei Cittadini).
W Kampanii zwycięstwo odniósł Stefano Caldoro, popierany przez centroprawicową koalicję oraz UdC, który pokonał kandydata centrolewicy Vincenzo De Lucę z Partii Demokratycznej. Poza nimi startowali jeszcze Paolo Ferrero z Federacji Lewicy, Roberto Fico z Ruchu 5 Gwiazd oraz Michele Giliberti z Nowej Siły.
W Apulii wybory wygrał kandydat centrolewicy Nichi Vendola z partii Lewica, Ekologia, Wolność, pokonując wspieranego przez centroprawicę Rocco Palese z Ludu Wolności. Poza nimi udział w wyborach wzięli Adriana Poli Bortone, popierana przez UdC oraz centrowe ugrupowanie I Południe (Io Sud), a także Michele Rizzi z trockistowskiej Partii Alternatywy Komunistycznej (Partito di Alternativa Comunista).
W regionie Basilicata prezydentem został Vito De Filippo, popierany przez centrolewicę oraz UdC, który pokonał Nicolę Pagliuca, kandydatkę centroprawicy z Ludu Wolności. Ich kontrkandydatami byli Magdi Allam, popierany przez chadeckie ugrupowanie Kocham Włochy (Io amo l'Italia) oraz I Południe, Florenzo Doino z trockistowskiej Komunistycznej Partii Robotników (Partito Comunista dei Lavoratori) i Marco Toscano z Ruchu Politycznego Przeciwko Obojętności - Sui-Generis (Movimento politico contro l'indifferenza - Sui-Generis).
W Kalabrii wybory wygrał kandydat centroprawicy i UdC Giuseppe Scopelliti z Ludu Wolności, pokonując Agazio Loiero z Partii Demokratycznej. Poza nimi w wyborach uczestniczył także Pippo Callipo, wspierany przez Włochy Wartości i Włoskich Radykałów.
Jarosław Klebaniuk
Szymon Martys
