Partia zwyciężyła zdecydowanie, ale zabraknie jej 41 mandatów do samodzielnego uchwalenia nowej konstytucji, co było celem konserwatystów. W swojej zwycięskiej mowie premier Erdoğan zapowiedział jednak wolę współpracy z opozycją wobec uchwalenia nowej ustawy zasadniczej. Stara została narzucona przez wojsko w 1982 r., niebawem po kolejnym spośród licznych wojskowych przewrotów w Turcji.
Nad Bosforem obowiązuje niezwykle wysoki 10 proc. próg wyborczy, wskutek czego do parlamentu dostały się ponadto tylko dwa ugrupowania: mająca kemalistowskie pochodzenie centrolewicowa Republikańska Partia Ludowa (Cumhuriyet Halk Partisi, CHP) - 25,91 proc. głosów i 135 mandatów oraz skrajnie prawicowa Nacjonalistyczna Partia Działania (Milliyetçi Hareket Partisi, MHP) z 12,99 proc. i 53 mandatami. Oznacza to umocnienie się CHP o 23 miejsca w parlamencie, a w przypadku MHP osłabienie o 18 wobec wyborów z 2007 r. Samo AKP również osłabiło się o 15 mandatów.
Duży sukces odnotowali kandydaci niezależni, wszyscy związani z lewicowym, kurdyjskim Blokiem na rzecz Pracy, Demokracji i Wolności (Emek, Demokrasi ve Özgürlük Bloku, EDÖB), zdobywając 36 mandatów (oznacza to o 9 miejsc więcej dla deputowanych niezależnych niż w poprzednich wyborach). Mniejsze ugrupowania lewicowe zdobyły następujące poparcie: socjaldemokratyczna i kemalistowska Demokratyczna Partia Lewicy (Demokratik Sol Parti, DSP) - 0,25 proc., Komunistyczna Partia Turcji ((Türkiye Komünist Partisi, TKP) - 0,09 proc. oraz określająca się jako marksistowsko-leninowska i antyrewizjonistyczna Partia Pracy (Emek Partisi, EMEP) - 0,07 proc.
Telewizja NTV szacuje frekwencję na 84,5 proc.
Łukasz Drozda
Szymon Martys