Słyszę różne niby to rozsądne głosy, że Gaza i Flotylla do niej płynąca to nie nasza sprawa, że mamy ważniejsze zagrożenia, że Gaza jest daleko i nie...
Całkowicie nie rozumiejąc sytuacji, krytycy Izraela twierdzili, że bombardowanie Gazy nie zmierza do celu, jakim jest zniszczenie Hamasu, tylko...
Polska nigdy nie była tak bogata. Ale też nigdy ci na dole nie żyli o tyle gorzej od tych na górze. Kontrasty społeczne rodzą złość, a nawet...
Obecne ruchy „antysystemowe” wychodzą poza racjonalne podziały. Tym bardziej że zawarte są w nich istniejące od dawna na prawicy wizje...
Rosyjskie drony wtargnęły w polską przestrzeń powietrzną i zostały zestrzelone. Mogło być ich nawet kilkanaście. Jeden spadając uszkodził dom we wsi...
Dla prawicy problem z edukacją sprowadza się do tego, że wtłaczana uczniom porcja patriotyzmu wciąż jest za mała, by wychować tłum karnych...
Paulina Januszewska: Współistnienie? Ta, jasne! Żydowska komiczka kontra Netanjahu
Przemysław Stefaniak: Czy sukces koncertu powinniśmy mierzyć tym ile osób kupi bilet?
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Karol Templin: O konflikcie ukraińskim w paradygmacie realizmu
Tomasz Miłkowski: Ściana
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Thatcher była pierwszą w historii premierką Wielkiej Brytanii, a także najdłużej sprawującą ten urząd osobą w XX w. Była również jedną z najbardziej kontrowersyjnych postaci europejskiej polityki ostatnich dekad, autorką jednego z najbardziej surowych i antyspołecznych programów cięć wydatków publicznych. Od 1959 r. zasiadała w Izbie Gmin, natomiast w latach 1979-1990 pełniła funkcję głowy brytyjskiego rządu.
Dla ruchu konserwatywnego była prawdziwą ikoną. Jako jedna z pierwszych osób w brytyjskim parlamencie popierała dekryminalizację homoseksualizmu i legalizację aborcji, jednocześnie głosowała jednak za przywrócenie prawa chłosty i sprzeciwiała się ułatwieniom w procedurze rozwodowej. Słynęła także z brutalnej polityki wobec związków zawodowych, w ramach której w agresywny sposób tłumiła np. słynne protesty górników w latach 1984-85. Prowadziła także agresywną politykę zagraniczną: sprzeciwiała się zjednoczeniu Niemiec oraz angażowała olbrzymie środki w wojnie z Argentyną, której celem było odzyskanie Falklandów. Wspierała ponadto chilijską dyktaturę Augusto Pinocheta. Do dzisiaj uchodzi za symboliczną twarz doktryny ekonomicznego szoku, a jej wybór na urząd premierki uważa się za początek dominacji neoliberalizmu na świecie (razem z wcześniejszym o rok powołaniem na szefa amerykańskiej rezerwy federalnej Paula Volckera i rok późniejszym wyborem Ronalda Reagana na prezydenta USA). Równie brutalnie, co z protestami pracowników rozprawiała się również z przedstawicielami wielu subkultur i ruchów kontrkulturowych.
Thatcher od kilku lat nie uczestniczyła w brytyjskim życiu publicznym, z którego wycofała się właściwie w 2002 r. po serii udarów. Jej śmierć następuje w symbolicznym momencie, kiedy konserwatywny rząd Davida Camerona przygotowuje program najbardziej radykalnych cięć w brytyjskiej polityce społecznej na przestrzeni minionych dekad, niejednokrotnie porównywany do działań „Żelaznej Damy”.
Fot. Wikimedia Commons
