No więc Razem teraz faktycznie jest już osobno. Połowa parlamentarzystek wyszła z partii. Oświadczenie w tej sprawie opublikowała Magdalena...
Na początku lat 60. Portugalia była ostatnim z wielkich kolonialnych imperiów, które opierało się falom dekolonizacji, a jej imperium obejmowało...
W niedzielę 22 września odbyły się wybory do parlamentu (landtagu) w niemieckim kraju związkowym Brandenburgia. Są to trzecie wybory do landtagów w...
Adolfo Sánchez Vázquez o moralności i polityce
Jak się powiada Adolfo Sánchez Vázquez, hiszpański filozof zesłany po wojnie domowej do Meksyku,...
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Dorota Jagoda Michalska: Władysław Hasior - dekolonializm, nowoczesność, historia
Jacenty Dędek: Miasto na miarę człowieka
Tomasz S. Markiewka: Nierówności po polsku - liczby już znamy, teraz przemówmy do wyo
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
Galopujący Major: "1670" - serial, który może odmienić polską telewizję
Szczególnie odrażającą grupę stanowią dziennikarze popierający PiS. Medialna armia Jarosława Kaczyńskiego otwarcie używa dyskryminacyjnego języka, kpi z gejów, kobiet, często z Żydów, wyróżnia się niesłychaną wprost hipokryzją. Przykład dał im premier Kazimierz Marcinkiewicz, który wygłaszał mowy na temat świętości więzi małżeńskiej i monogamii, spotykając się z kochanką i mając plany rozwodowe. Podobną postawę ma większość umoralniających konserwatystów. Na wizji potępiają „cywilizację śmierci” i jej cechy: konsumpcjonizm, rozpasanie seksualne, nietrwałość małżeństw, tymczasem większość z nich to rozwodnicy wykręcający się od płacenia alimentów, mający bardzo instrumentalne podejście do kobiet i seksu. Publicznie zwalczają liberalizację prawa rozwodowego, oburzają się na związki partnerskie; namawiają do kultywowania tradycji i opierania się postępowi. W praktyce postępują, jak im wygodniej. Dotyczy to dziennikarzy, księży, posłów. Jarosław Kaczyński – singiel, bezdzietny; Krystyna Pawłowicz – singielka, bezdzietna; biskupi – kawalerowie, znaczna część z nich w luźnych związkach. Aż się prosi, aby zapytać, jakie mają prawo mówienia innym, że tradycyjna rodzina to najlepsza forma związku? Ilu dziennikarzy „Do Rzeczy” albo „W Sieci” żyje w przykładnych małżeństwach? Ilu z nich nigdy się nie rozwiodło ani nie zdradzało partnerki lub partnera, ma co najmniej dwójkę dzieci i co tydzień chodzi do Kościoła? Można wątpić, czy jest ich więcej niż na lewicy.
Wśród prawicowych dziennikarzy bardzo nieliczni wierzą w to, co mówią. Prawdopodobnie naprawdę konserwatywnym ultraradykałem jest Tomasz Terlikowski. Zdecydowana większość jego kolegów ma się za elitę, która oczekuje od ludu respektowania surowych zasad moralnych, lecz sama ich nie przestrzega. Polski prawicowiec religię traktuje instrumentalnie, jest raczej niewierzący, a praktykujący tylko na pokaz. Religia i wartości chrześcijańskie odgrywają minimalną rolę w jego życiu, chociaż wszem wobec głosi, że świat rozpadłby się bez Boga i dekalogu. W tożsamości polskich prawicowców dominują cynizm i instrumentalne, pogardliwe podejście do większości społeczeństwa, łącznie z ich czytelnikami i widzami. Dziennikarze zresztą zazwyczaj gardzą większością społeczeństwa, na każdym kroku podkreślając swoją wyższość. Dotyczy to w tym samym stopniu obozu prorządowego i tego wspierającego PO czy Nowoczesną. Jedni i drudzy mają się za elitę, ale wygłaszają frazesy na temat „normalnego człowieka”. Cynizm i hipokryzja prawicowych dziennikarzy dotyczą nie tylko ich postaw indywidualnych i życia prywatnego. Te można byłoby im wybaczyć – po-wiedzmy, że są nieodporni na pokusy i walczą o zbawienie społeczeństwa intensywniej niż o swoje własne. Niestety, ich cynizm i hipokryzja są też widoczne w działaniach publicznych. Politycy i dziennikarze prawicy (dotyczy to także wielu z tych uchodzących za lewicowych) mają bardzo wysokie wymagania wobec swoich oponentów, na poczynania swojego obozu ideowego patrzą przez palce. Wręcz podręcznikowym przykładem takiej strategii jest podejście prawicy do lustracji. Konserwatywni dziennikarze ze swoim cierpiętniczym guru, Cezarym Gmyzem, na czele, uwielbiają dokonywać lustracji określonych osób oraz ich rodzin. Stąd wielka awantura wokół sędziego Igora Tulei. Gmyz po swoim wielkim „śledztwie” (polegającym zapewne na wpisaniu w wyszukiwarkę nazwiska Tulei wraz ze skrótem SB) odkrył, że matka sędziego pracowała w służbach PRL-u. W związku z tym natychmiast w prawicowych mediach podniósł się jazgot: pozbawić Tuleję wszelkich praw, odsunąć go od zawodu, wyśmiać, zdezawuować, odebrać mu prawo głosu! Niech odpowiada za grzechy matki!
Antykomunistyczne nagonki są kolejnym dowodem rozpowszechnionej na prawicy i doprowadzonej wręcz do absurdu hipokryzji. Tuleja został zaatakowany za przeszłość swojej matki przez prawicowych dziennikarzy, których rodziny również były uwikłane we współpracę z systemem. Co więcej, niektórzy lustratorzy sami działali w socjalistycznym aparacie! Świetnym przykładem takiej postawy jest Marek Król, obsesyjny lustrator, a zarazem sekretarz do spraw propagandy w PZPR. Krótko mówiąc, prawica, podobnie jak Kościół katolicki ma skłonność do bezwzględnego rozliczania innych i bardzo łagodnego podejścia do samej siebie.
Z czego wynika taka postawa? Ze wspomnianego powyżej cynizmu, który jest jednym z głównym wyznaczników prawicowości w Polsce. Gmyz nie jest tak głupi, aby twierdzić, że sędzia Tuleja odpowiada za przynależność matki do SB. Chodzi po prostu o zaszczucie przeciwnika, a gwiazdor prawicowego dziennikarstwa wie, że w spauperyzowanym społeczeństwie akcje nagonkowe trafiają na podatny grunt. Kiedyś ich ofiarą padali Żydzi, teraz miejsce Żydów zajmują komuniści.
Piotr Szumlewicz
Tekst stanowi fragment książki autora "Wielkie pranie mózgów".
