Wrocław - Debata "Quo vadis wrocławska lewico?"

25 października odbyła się kolejna debata w ramach wrocławskiego Społecznego Forum Wymiany Myśli. Tym razem poświecono ją minionym wyborom , dlatego też za stołem – jako paneliści – zasiadły osoby które kandydowały z ramienia partii lewicowych w naszym mieście do różnych struktur władz samorządowych.
- Małgorzata Tracz, przewodnicząca Partii Zieloni
- Marta Stożek, Razem – Wrocław
- Arkadiusz Sikora, SLD -Wrocław
Dlatego też debatę moderował członek Kolegium SFWM we Wrocławiu Krzysztof Kubicki, kandydujący z ramienia Partii Zieloni do sejmiku wojewódzkiego. Gościem specjalnym debaty był reprezentant Ruchu Sprawiedliwości Społecznej z Legnicy, Robert Materna (agenda RSS powstaje właśnie w Legnicy).

Na sali obecni byli też inni kandydujący do samorządowych struktur działacze polityczni z Wrocławia. Przybyła m.in. Katarzyna Lubiniecka, koordynatorka ds. równego traktowania w miejscowym Urzędzie Marszałkowskim i reprezentantka Kongresu Kobiet na woj.dolnośląskie, czynnie i merytorycznie uczestnicząca w debacie po wystąpieniach panelistów. Ogólny wniosek z debaty zakreślony był sądem, iż wynik tych wyborów dla rozdrobnionej, wewnętrznie zwaśnionej i niechętnej sobie lewicy jest na pewno nie najlepszy.

Po refleksjach każdego z panelistów na temat kampanii wyborczej, subiektywnej oceny zarówno własnych dokonań w tej mierze jak i partii jakie reprezentują, perspektyw wystąpienia w najbliższej przyszłości wspólnego bloku lewicowych ugrupowań w kolejnych wyborach oraz kondycji polskiej lewicy najszerzej pojętej przyszło do dyskusji, która była ożywiona i momentami gorąca. Warto tylko wracając do wystąpień panelistów podkreślić dobre chęci wszystkich uczestników debaty w przedmiocie ewentualnego zjednoczenia, wspólnych przedsięwzięć partii uznawanych (i uznających się) za lewicowe, ale bez konkretów w tej mierze. Wszystko rozbija się o decyzje warszawskich centrali i kroki liderów partyjnych w tej mierze.

Mało znany aspekt powyborczy przedstawiono z sali, gdy odniesiono się faktu – nadal pomijanego w ocenach – ze mimo zmasowanej narracji medialnej o ważkości tych akurat wyborów prawie 47% obywateli nie wzięło udziału w tym akcie. Do tego aż 63% młodych (w wieku między 18–29 lat) nie głosowało, a ci co głosowali w zdecydowanej większości poparli nie PiS, nie PO, a ugrupowania takie jak Kukiz’15 czy zdecydowanie nacjonalistyczne czy skrajnie nacjonalistyczne. I to jest zdaniem mówcy sprawa nad która trzeba też się zastanowić i przeciwdziałać temu trendowi.

Kolejnym wnioskiem był głos mówiący nie o zjednoczeniu lewicy – bo to jest raczej niemożliwe i zresztą chyba niecelowe – ale o opracowaniu przynajmniej minimum programowego na którego podstawie mogłoby nastąpić wspólne wystąpienie w wyborach. W tej kwestii Katarzyna Lubiniecka podniosła tezę o nierównym traktowaniu kobieta – jak mało było np. na listach SLD kobiet na pozycjach nr 1 na listach wyborczych.

Czesław Cyrul, radny SLD w nowej radzie naszego miasta, polemizował z nią tłumacząc metodologię układania list oraz problemy z tym związane (chodzi o parytety). Przy okazji tłumaczył podłoże i przyczyny tego, iż SLD we Wrocławiu nie występowało pod własnym sztandarem i logo a wspólnie z komitetem urzędującego (i ustępującego) prezydenta Wrocławia Rafała Dutkiewicza poparło jego nominata Jacka Sutryka.

Na kanwie polemik o takim czy innym wykluczaniu czy marginalizowaniu takiego czy innego elektoratu – z racji np. postkomunistycznego pochodzenia czy proweniencji PRL-owskiej – wspomniano o ageizmie (formie wykluczenia z tytułu wieku a to jest wymiar marginalizacji i segregacji), który w retoryce czy narracji lewicowej nie powinien mieć w miejsca.

Zwracano też uwagę na problemy edukacji młodzież podając przykłady ostrej propagandy i zagospodarowania młodych ludzi przez organizacje paraszowinistyczne, nacjonalistyczne, nawet quasi-faszystowskie. Stąd biorą się potem określone wyniki wyborów.
Także lewicowa narracja i retoryka, nie znajdująca odpowiedniego miejsca w mediach, była zdaniem kilku mówców przyczyną kiepskiego wyniku lewicy w skali kraju en bloc. Ponownie poruszono potrzebę powstania lewicowych mediów, w tym telewizji.

Warto też przy okazji podsumowania tej ciekawej i gorącej miejscami debaty zwrócić uwagę na problem jaki zwie się Robert Biedroń. Nadzieja, guru, mesjasz lewicy dla jednych, kolejny humbug, „wydmuszka” liberalnych medialnych (w rodzaju Janusza Palikota) – dla innych. Tak rozbieżne oczekiwania są jak na razie wyłącznie snuciem przypuszczeń, i to daleko idących, gdyż na razie jest to nader mglisty projekt, opierający się na zadzierzgnięcie emocjonalno-afektywnego kontaktu miedzy potencjalnym elektoratem a Biedroniem. Programu, konkretnego, określonego doktrynalnie i ideowo jak na razie nie ma. I nie wiadomo czy sterował będzie on ku mocno skompromitowanego – a preferowanego przez mainstream – soc-liberalnego, przypudrowanego blairyzmu czy ku autentycznemu, klasycznie lewicowemu kredo. Czy Biedroń okaże się polskim Corbynem czy Macronem tego dziś nikt nie wie.

Debata pokazała, że dyskusja w ramach partii lewicowych jest możliwa (mimo różnic i uprzedzeń istniejących realnie) i potrzebna. SFWM wraz ze Stowarzyszeniem „Pokolenia” (które udostępnia pomieszczenia dla wspomnianych debat) zobowiązało się do partycypowaniu wszelkim inicjatywom w tej materii.

Radosław S. Czarnecki

Piotr Ciszewski: 1 sierpnia – śmieszno i straszno

Radosław S. Czarnecki: Lewica jako bodziec postępu

Bartłomiej Kwapisz: Gorzkie paradoksy Lewicy

Tomasz Borejza: Słowa, które mają ukrywać prawdę. Tak okłamują nas korporacje

Piotr Ciszewski: Lewicowa złota rybka

Jarosław Pietrzak: Pomniki na bruk

Wrocław: Debata "Quo vadis wrocławska lewico?"

lewica.pl w telefonie

5 sierpnia: