Jeśli wydaje wam się, że w Polsce scena polityczna jest dziwaczna i przesunięta na prawo, to polecam spojrzeć na Czechy. Właśnie odbyły się tam...
Słyszę różne niby to rozsądne głosy, że Gaza i Flotylla do niej płynąca to nie nasza sprawa, że mamy ważniejsze zagrożenia, że Gaza jest daleko i nie...
Całkowicie nie rozumiejąc sytuacji, krytycy Izraela twierdzili, że bombardowanie Gazy nie zmierza do celu, jakim jest zniszczenie Hamasu, tylko...
Polska nigdy nie była tak bogata. Ale też nigdy ci na dole nie żyli o tyle gorzej od tych na górze. Kontrasty społeczne rodzą złość, a nawet...
Obecne ruchy „antysystemowe” wychodzą poza racjonalne podziały. Tym bardziej że zawarte są w nich istniejące od dawna na prawicy wizje...
Rosyjskie drony wtargnęły w polską przestrzeń powietrzną i zostały zestrzelone. Mogło być ich nawet kilkanaście. Jeden spadając uszkodził dom we wsi...
Paulina Januszewska: Współistnienie? Ta, jasne! Żydowska komiczka kontra Netanjahu
Przemysław Stefaniak: Czy sukces koncertu powinniśmy mierzyć tym ile osób kupi bilet?
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Karol Templin: O konflikcie ukraińskim w paradygmacie realizmu
Tomasz Miłkowski: Ściana
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Odchodzę, ponieważ z taką uprzywilejowaną rolą wiąże się też odpowiedzialność. Odpowiedzialność by wiedzieć kiedy jest się odpowiednią osobą by przewodzić, ale również kiedy się nią nie jest. Wiem z czym wiąże się ta praca. Wiem też, że nie mam już po prostu wystarczająco dużo energii by ją sprawować” – stwierdziła.
Jestem człowiekiem, tak jak wszyscy politycy. Dajemy z siebie wszystko tak długo, jak jesteśmy w stanie. Później przychodzi na nas czas. I dla mnie ten czas właśnie nadszedł” - dodała.
Jednocześnie premier ogłosiła, że 14 października tego roku odbędą się wybory. Przestanie ona pełnić tę funkcję najpóźniej 7 lutego, ale do wyborów pozostanie nadal członkinią parlamentu. Jej partia jeszcze w styczniu wybierze nowego lidera.
Ardern została premier Nowej Zelandii w 2017 r. gdy miała 37 lat, stając się najmłodszą szefową rządu w historii kraju.
To było najbardziej satysfakcjonujące pięć i pół roku mojego życia. Musieliśmy się też mierzyć z wyzwaniami m.in. z problemami mieszkaniowymi, ubóstwem wśród dzieci i zmianami klimatu. Stawiliśmy również czoła zamachom terrorystycznym w kraju, dużej katastrofie naturalnej, globalnej pandemii i kryzysowi ekonomicznemu” - podsumowała Ardern. Nawiązała w ten sposób do pandemii Covid-19, zamachu terrorystycznego na dwa meczety w miejscowości Christchurch oraz erupcji wulkanu na White Island (Whakaari) w 2019 r.
Mam nadzieję, że zostawiam Nową Zelandię z wiarą, że można być jednocześnie miłym i silnym, empatycznym i decyzyjnym, optymistycznym i skupionym. I że można być swoim własnym przywódcą – takim, który wie, kiedy nadszedł czas by odejść.
Premier Ardern była przewodniczącą centrolewicowej Partii Pracy, którą w 2020 r. poprowadziła do dużego zwycięstwa w wyborach.
Przez długi czas poparcie dla jej rządów było na rekordowym poziomie, co sprawiło, że w Nowej Zelandii zaczęto mówić o „Jacindamanii”. Ostatnio jednak poparcie dla niej oraz Partii Pracy zaczęło maleć w związku z pogarszającą się sytuacją gospodarczą w kraju. Ardern twierdzi jednak, że nie to spowodowało jej odejście.
Według najnowszego sondażu obecnie największe szanse na zwycięstwo w wyborach ma centroprawicowa koalicja. Pomimo tego Ardern z optymizmem patrzy na nadchodzące wybory.
Nie uważam, że nie możemy wygrać następnych wyborów. Wierzę, że możemy i wygramy - podkreśliła
fot. Wikimedia Commons
