W Izraelu przedterminowe wybory odbędą się na początku przyszłego roku. Sondaże opinii publicznej wskazują, że scena polityczna może się przesunąć w prawo. Tymczasem większość izraelskiego społeczeństwa popiera daleko idące ustępstwa w konflikcie z Palestyńczykami.

Rząd premiera Szarona podał się do dymisji po tym, gdy z wystąpili z niego ministrowie Partii Pracy, i upadł plan utworzenia koalicji ze skrajną prawicą. Rezultatem będą przyspieszone wybory do Knesetu, które prawdopodobnie zostaną rozpisane na koniec stycznia 2003 r.

Gdyby głosowanie odbywało się już teraz prawicowy Likud mógłby powiększyć swą parlamentarną reprezentację z 19 do 25 posłów, a centrolewicowa Partia Pracy, dziś największa siła w Knesecie, utraciłaby co najmniej 5 ze swoich 25 parlamentarzystów. Nawet o blisko połowę może stopnieć frakcja Szasu, partii sefardyjskich ortodoksów, która dziś liczy 17 członków. Zyskać po 1-2 mandaty mogą dotychczasowa prawicowa opozycja oraz radykalna Narodowa Partia Religijna, które teraz mają po 5 posłów. Spadek poparcia dla lewicowego Merecu, może oznaczać utratę 1 bądź 2 spośród 10 mandatów. Resztę 120 posłów, podobnie jak obecnie, mieliby stanowić przedstawiciele różnych niewielkich ugrupowań: religijnych, emigranckich, arabskich, radykalnie prawicowych i lewicowych.

Przed wyborami może dojść do zmian liderów obu największych partii. W wewnątrzpartyjnych wyborach w Likudzie obecny premier Ariel Szaron zmierzy się z Benjaminem Netanyahu, byłym premierem, piastującym po ustąpieniu Szymona Peresa stanowisko szefa dyplomacji. Szanse obu pretendentów są wyrównane.

Wysoce prawdopobna jest natomiast zmiana lidera Partii Pracy. Najwięcej, bo 47 proc., laburzustów swego kandydata na premiera widzi w gołębiu Amramie Mitznie. Za obecnym szefem partii Benjaminem Ben Ben Eliezerem opowiada się 29 proc. członków partii. Trzeci pretendent, Haim Ramon, prawdopodobnie przekaże Mitznie swoje 17-procentowe poparcie.

Sondaże pokazują też pewien paradoks. Ponad 60 proc. ankietowanych Izraelczyków popiera wycofanie się z terenów zajętych w 1967 r. oraz przesiedlenie osadników z okupowanej Palestyny. Zarazem jednak podobny odsetek wyborców popiera politykę rządu Szarona, która jest sprzeczna z tymi dwoma postulatami.