No więc Razem teraz faktycznie jest już osobno. Połowa parlamentarzystek wyszła z partii. Oświadczenie w tej sprawie opublikowała Magdalena...
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Dorota Jagoda Michalska: Władysław Hasior - dekolonializm, nowoczesność, historia
Jacenty Dędek: Miasto na miarę człowieka
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Tomasz S. Markiewka: Liczby już znamy, teraz przemówmy do wyobraźni
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
Decydujące było poparcie udzielone przez Komunistyczną Partię Nepalu, na czele której niegdyś stał. Poparcia dla niego udzielił obecny prezes partii, Khadga Prasad Sharma Oli.
Obaj politycy byli partnerami w ostatnich wyborach parlamentarnych w 2017 r., ale w połowie pięcioletniej kadencji zaczęli rywalizować o to, kto powinien zostać premierem. Początkowo mieli osiągnąć konsensus, na mocy którego stanowisko to piastowałby najpierw jeden z nich, a potem drugi. Ostatecznie nie doszło do porozumienia, a weto postawił obecny przywódca partii maoistowskiej.
Do Dahala rękę wyciągnął Sher Bahadur Deuba, lider socjaldemokratycznego Kongresu Nepalskiego. Dzięki temu wszedł do koalicji rządzącej, a premierem został Deuba. Układ ten ostatecznie jednak upadł po wyborach z 20 października tego roku. Tym samym Dahal ponownie doszedł do porozumienia z władzami Komunistycznej Partii Nepalu.
Obecny premier Nepalu, znany wówczas jako Prachanda, przewodził powstaniu maoistów w latach 1996-2006. Ostatecznie rewolta doprowadziła do zmian konstytucyjnych, zniesienia monarchii i ustanowienia republiki oraz zalegalizowała działalność polityczną komunistów.
Od czasu zniesienia wielowiekowej monarchii w 2008 r. żaden premier nie rządził przez pełną kadencję. Poza częstymi zmianami rządów, Nepal boryka się obecnie z rozdrobnieniem sceny politycznej.
fot. Wikimedia Commons
