Petycja dotyczaca podjęcia prac legislacyjnych nad wprowadzeniem maksymalnych cen za metr kwadratowy nieruchomości
Szanowni Państwo,
W trybie...
Nie dajcie sobie tego wmówić
Do niedawna głównym wrogiem reform klimatycznych były korporacje, które przez lata blokowały je dezinformacją i...
Szare klocki, szklane klatki, depresyjne budynki niszczące ludzkiego ducha – krytykom architektury nowoczesnej nie brakuje...
W Polsce trwa uśmiechnięta czystka. A może nawet – kto wie? – aksamitna rabacja… Co prawda nie brak malkontentów,...
Znaczna część zachodniej lewicy tkwi w przeświadczeniu, że trzeba możliwie szybko dogadać się z Rosją. My ciągle powtarzamy, że to niemożliwe,...
Mariusz Urbanek: Wszechstronnie niewygodny Różewicz
B. Gajdzik, A. Janociński, A. Magiera: Jak się zakłada związek w instytucji kultury?
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
Galopujący Major: "1670" - serial, który może odmienić polską telewizję
Jarosław Pietrzak: Napoleon, któremu o nic nie chodziło
Minister do spraw konsumentów przekonuje, że spowolnienie gospodarcze czyni konieczność przeprowadzenia "reform" jeszcze bardziej palącą. Jak do tej pory, owe plany "reform" przewidywały prywatyzację części urzędów pocztowych i kolei, likwidację 13,5 tysiąca miejsc pracy w szkołach podstawowych i średnich, dalsze podnoszenie wieku emerytalnego i zaprowadzenie "prawa do pracy" w niedziele. Z oficjalną liczbą dwóch milionów bezrobotnych, Sarkozy zwiększa brak bezpieczeństwa poprzez zwiększenie liczby miejsc pracy w zmiennym lub niepełnym wymiarze godzin.
Ataki na imigrantów były kontynuowane w imię "wybranej imigracji", która oznacza osiągnięcie poziomu dziesiątek tysięcy deportacji "nielegalnych imigrantów".
Sarkozy utrzymywał, że kryzys jest związany z tym, że "kapitał finansowy" narzuca swoją logikę gospodarce. Mówił na spotkaniu ONZ we wrześniu, że światowi przywódcy powinni ukarać tych, którzy są odpowiedzialni za kryzys. To są słowa człowieka, który przyznał potężne zwolnienia podatkowe bogatym gdy został prezydentem. Podczas swej kampanii wyborczej, Sarkozy argumentował, że kredyty mieszkaniowe powinny być szerzej dostępne i narzekał, że wysokość zadłużeń we Francji była "nieodpowiednio niska" i jest to znakiem, że ludzie nie mają wiary w przyszłość.
Sarkozy mógł osiągnąć swój plan w duzym stopniu dlatego, że główna partia opozycyjna, Partia Socjalistyczna (PS) była w opłakanej kondycji. Niezdolność PS do zaproponowania jakiejkolwiek poważnej alternatywy dla Sarkozyego została uwidoczniona podczas jej tragicznego kongresu w zeszłym miesiącu. W świetle tego, wąskie zwycięstwo Martine Aubry w wyborach do kierownictwa partii, z lepszym wynikiem niż kandydatka na prezydenta w 2007 roku Ségolène Royal, może się wydawać zwrotem w lewo.
Royal ogłosiła w zeszłym miesiącu, że "socjaldemokracja jest przeterminowana". Chciałaby zamienić partię we francuską wersję amerykańskiej Partii Demokratycznej, wchodząc w sojusze z centroprawicą, wpadając w objęcia rynku. Lecz kryzys ekonomiczny pchnął partię do przyjęcia bardziej radykalnej retoryki. Więc Aubry mówiła o potrzebie pozostania PS partią lewicy, odrzucenia sojuszy z centroprawicą i pozostania "lojalną względem ruchu pracowniczego".
Ale to jest tylko retoryka. Jako mer Lille, rządzi w sojuszu z centroprawicową partią MoDem - czyli robi dokładnie to, co Royal proponuje w skali kraju. Aubry oraz ci, którzy wspierali jej kampanię są od lat oddani koncepcji socjal-liberalnej. Akceptują wolny rynek i neoliberalny traktat lisboński - przerobioną wersję Konstytucji Europejskiej, którą Francuzi odrzucili w 2005 roku.
W rzeczywistości PS już nie oferuje wsparcia dla ruchu pracowniczego. Jest pozbawiona związków z walkami, które kierowały oporem wobec ofensywy Sarkozy'ego, ponieważ partia nie ma do zaoferowania niczego tym ludziom, którzy opierają się logice rynku.
Jeden z niewielu wiodących Socjalistów, którzy brali aktywny udział w kampanii przeciwko Konstytucji Europejskiej, Jean-Luc Mélenchon, opuścił PS w zeszłym miesiącu w celu podążania za Oskarem Lafontainem, byłym socjaldemokratycznym ministrem finansów, który obecnie przewodzi anty-neoliberalnej Partii Lewicy w Niemczech. Lafontaine był obecny na niedawnym kongresie założycielskim Partii Lewicy Mélenchona. Testem organizacji Melenchona będzie to, czy będzie ona w stanie powstać jako niezależny nurt poza orbitą PS.
Mélenchon kontaktował się z Francuską Partią Komunistyczną i Nową Partią Antykapitalistyczną z propozycją utworzenia wspólnego ugrupowania na następne wybory do Partalemtu Europejskiego w lecie przyszłego roku. To może sprowokować rozłamy w Partii Komunistycznej, która w dłuższej perspektywie nie ryzykuje utracenia swych stanowisk osiągniętych dzięki swojemu własnemu sojuszowi wyborczemu z Partią Socjalistyczną.
Rekompozycja całej lewicy przyśpieszyła w ostatnich tygodniach. Najbardziej dynamicznym elementem w rekompozycji jest Nowa Partia Antykapitalistyczna (NPA), która przyciągnęła poparcie dwa lub trzy razy większe niż baza aktywistów radykalnie lewicowej Rewolucyjnej Ligi Komunistycznej (LCR), która pomogła zainicjować NPA.
Ogromna liczba zwolnień z pracy została zapowiedziana w ciągu ostatnich kilku tygodni, w tym kilka tysięcy w przemyśle samochodowym. W ciągu tego czasu byliśmy świadkami strajków pilotów Air France przeciwko podniesieniu wieku emerytalnego i pracowników stacji France Televiosions przeciwko cięciom wydatków na państwową telewizję. W następstwie kryzysu finansowego, rząd odroczył plany prywatyzacji usług pocztowych ale niebezpieczeństwo cięć w tej branży pozostaje.
Ponad sto osobnych mobilizacji miało miejsce we Francji 22 listopada w obronie usług pocztwych. Na kolei, strajki maszynistów przeciwko wydłużeniu godzin pracy oraz prywatyzacji usług przesyłkowych zostały odwołane w zeszłym miesiącu, gdy rozpuszczone przez rząd pogłoski o pójściu na ustępstwa doprowadziły do podzielenia w sprawie strajku najpierw działaczy związku CFDT a następnie CGT i bardziej bojowego związku SUD.
Akcja udała się w szkołach, gdzie ponad 50 procent nauczycieli szkół średnich i blisko trzy czwarte pracowników podstawówek przystąpiło do strajku 20 listopada. W wielu miejscowościach, nauczycielskie demonstracje przybrały największe rozmiary od czasu fali wielkich strajków w 2003 roku. Sarkozy się obawia, że ruch przeciwko jego neolibaralnej ofensywie stanowi największe zagrożenie dla jego prezydencji. On chce odnieść nad tym ruchem decydujące zwycięstwo.
Jednakże bezrobocie zaczyna rosnąć a towarzyszy temu blokada podwyżek płac i rosnące koszta utrzymania. Pomimo recesji, ostatnie protesty pokazują, że pracownicy nie zamierzają ponosić kosztów kryzysu. Ale rozgoryczenie rządem nie zaostrzyło się na tyle, by zjednoczyć różne kampanie i ruchy, które już działają. W szczególności pracownicy sektora publicznego cierpią z powodu słabości liderów zwiazkowych. Ich strategia pojedyńczych dni akcji wykazała swoją nieskuteczność w przeszłości, rozpraszając opór.
Podupadanie dwóch głównych parti francuskiej lewicy, PS i Francuskiej Partii Komunistycznej, ma kilka konsekwencji. Na poziomie związków zawodowych oznacza to, że ich polityczna dominacja, choć pozostaje, jest osłabiona, otwierając możliwości bardziej pomysłowych i radykalnych form walki. Ale również organizacje związkowe ucierpiały w ciągu ostatnich dwóch dekad a rząd był w stanie grać na historycznych podziałach między związkami.
Rozwój zjednoczonych organizacji szeregowych działaczy, zdolnych do przezwyciężenia podziałów na górze i tworzenia powiązań z innymi grupami pracowników i lokalnych stowarzyszeń, było kluczowe dla wszystkich efektywnych walk w ciągu ostatniej dekady.
Uwidocznione to zostało dzięki walkom w ostatnim roku. W Carhaix, małej miejscowości w Bretanii, praktycznie cała społeczność została zmobilizowana w maju i czerwcu dla obrony ich szpitala przed zamknięciem.
Współpraca między związkiem CGT a siecią wspierającą imigrantów którym odmawia się przyznania dokumentów stwierdzajacych prawo do pobytu, tak zwanych "sans papiers" ("bez papierów"), zaowocowała serią strajków i okupacji w paryskich restauracjach i agencjach pośrednictwa pracy. Kilkuset "sans papiers" przyłączyło się do akcji, czego skutkiem było uzyskanie prawa do pracy przez znaczną część z nich.
Siła niedawnych mobilizacji pracowników poczty była związana z tym, że pracownikom udało się zaangażować szersze warstwy społeczeństwa w lokalnych kolektywach w trakcie organizowania protestów. W sektorze edukacji, na masowych spotkaniach na niektórych obszarach podejmowano decyzje o kontynuowaniu akcji strajkowych, zamiast czekania na kolejną ogólnokrajową demonstrację. Zaangażowanie stowarzyszeń rodzicielsko-nauczycielskich oraz uczniów i studentów w ostatnie demonstracje stwarza nadzieję na rozszerzenie walki.
Powstanie Nowej Partii Antykapitalistycznej przychodzi w decydującym momencie. Z Aprtią Socjalistyczną będącą w nieładzie, miliony poszukują stanowczego i bezkompromisowego przywództwa w walce z ofensywą Sarkozy'ego.
Jim Wolfreys
tłumaczenie: Bartłomiej Zindulski
Tekst pochodzi z brytyjskiego tygodnika "Socialist Worker".
